اعلان ساده حمایت از اپوزیسیون ایران و پیغام آزادی و دمکراسی آن برای ایران توسط انگلستان، فرانسه و آلمان دارای تاثیر قدرتمند مشابهی خواهد بود. این حمایت از پیش در حلقه های برجسته سیاسی در هر کدام از این کشورها به خوبی ایجاد شده است اما این برای نخست وزیر دیوید کامرون و همتاهای اروپایی او باقی میمانند تا به طور علنی خواست مردم ایران برای تغییر را به رسمیت بشناسند و از مبارزه آنها برای یک ایران آزاد، دمکراتیک و غیر اتمی را تایید و حمایت کنند.
در ۲۵ ژوئن، کشورهای عضو اتحادیه اروپا در یک نشست در بروکسل شرکت خواهند کرد. انتظار میرود که آنجا صحنه مناظره های پر انرژی بین انگلستان از یک طرف و فرانسه و آلمان از طرف دیگر در رابطه با آینده اتحادیه اروپا باشد.
این اتفاقی ما قابل توجه است که این جلسه نزدیک به ضرب الاجل ۳۰ ژوئن گفتگوهای هسته ای ایران انجام میگیرد. انگلستان، فرانسه و آلمان منافع اتحادیه اروپا در آن مذاکرات را نمایندگی میکنند همراه با آمریکا و مشارکت دو قدرت نسبتا طرفدار ایران، روسیه و چین.
بدون شک اتحادیه اروپا در حاشیه زمان پیدا میکند تا در مورد ایران گفتگو کند.
با توجه به اهمیت جهانی موضوع هسته ای ایران، مهم است که هر عدم توافقی که بین سه کشور اتحادیه اروپا واقع شود آنها به ایرانی ها این فرصت را ندهند که برای استفاده خود بر آنها چیره شود. تهران از بیش از حد مزیت در گفتگوها داشته است و طوری معامله کرده است که انگار این جایگاه نرم مذاکرات و امتیاز دادن ها از طرف آمریکا است. رژیم تهران میتواند ضعف را بو کند و اگر چنين احساسی وجود داشته باشد که قدرتهای اروپایی تقسیم شده اند، خطرموثر نبودن اهرم فشار کشورهای ۵+۱ را دارد.
صرف نظر از اینکه انگلستان بخشی از اتحادیه اروپا باقی میماند یا نمیماند، و اینکه نخست وزیر کامرون در مذاکره تحت یک معاهده جدید اتحادیه اروپا موفق میشود یا نمیشود، مسئله دستیابی ایران به سلاح های هسته ای و هژمونی خاورمیانه موضوع مهمی برای اروپا باقی میماند.
علاوه بر بیش از یک دهه نگرانی بر سر برنامه هسته ای ایران، یک لیست نگران کننده از مسائل منطقه ای نيز وجود دارد که تهدیدعواقب نفوذ و گسترش بی ثبات کننده ایران حتی در ورای مرزهایش در خاور میانه است.
قبل از هر چیز، در ذهن اکثر سیاست گذاران حضور رشد یابنده ایران در عراق و سوریه نه تنها در شکست دادن داعش شکست خورد بلکه بنا به گفته ناظران به تحت خدمت گرفتن توسط داعش با کمک به تقسیم منطقه در خطوط فرقه گرایانه کمک کرده است. عواقب این امر این است که تروریسم اسلامی هم شیعی و هم سنی در ابعاد بزرگ رشد کرده است. و این تهدیدی است که انگلستان، فرانسه و آلمان بایستی با یک حس عقلانی به رسمیت بشناسند. تهدید ثبات جهانی و آزادی تمام کشورها توسط یاران یک موضع قاطع و متحد را میطلبد.
در ۱۳ ژوئن، شورای ملی مقاومت ایران گردهمایی سالانه خود را در پاریس در حمایت از آرمانهای دمکراتیک مردم ایران و در حمایت از اپوزیسیون سیاسی علیه دیکتاتوری مذهبی ایران برگزار میکند. در گردهمایی گسترده سال گذشته دهها هزار نفر حضور داشتند که شامل ایرانیان خارج کشور، فعالان بین المللی و شخصیتهای سیاسی از پنج قاره از جمله اعضای پارلمان انگلستان، فرانسه و آلمان میشود. شرکت کنندگان بین المللی از نظر سیاسی متنوع و نماینده هیئتهای چند حزبی هستند که اغلب به طور قطبی بر روی اکثر مسائل سیاسی دیگر مخالف هستند اما در هدف بنیادین آزادی ایران متحد هستند. این رخداد هر سال با یک اعلامیه منحصر به فرد وحدت در مقابله با رژیم ایران و بر روی نقض جریان وار حقوق بشر، سرکوب مخالفان سیاسی و مقاومت ذاتی این رژیم در برابر اصلاحات داخلی برگزار میشود.
از پیش، لیست سخنرانان تایید شده در گردهمایی ۱۳ ژوئن شامل یک نخست وزیر سابق ایتالیا، سه مقام سابق فرانسوی، و سه مقام سابق آلمان میشود که یکی از آنها به عنوان معاون رییس کمیسیون اروپا خدمت کرده است.
اعلان ساده حمایت از اپوزیسیون ایران و پیغام آزادی و دمکراسی آن برای ایران توسط انگلستان، فرانسه و آلمان دارای تاثیر قدرتمند مشابهی خواهد بود. این حمایت از پیش در حلقه های برجسته سیاسی در هر کدام از این کشورها به خوبی ایجاد شده است اما این برای نخست وزیر دیوید کامرون و همتاهای اروپایی او باقی میمانند تا به طور علنی خواست مردم ایران برای تغییر را به رسمیت بشناسند و از مبارزه آنها برای یک ایران آزاد، دمکراتیک و غیر اتمی را تایید و حمایت کنند.
لرد کارلایل، ۸ ژوئن ۲۰۱۵
Lord Carlile of Berriew, CBE, FRSA, QC
Division Within the EU Must Not Undermine Unity in Iran Nuclear Talks
Posted: 08/06/2015 09:58 BST Updated: 1 hour ago
On June 25, the member countries of the European Union will participate in a summit in Brussels. It is expected to be the scene of some energetic debate between the UK on the one hand and France and Germany on the other, regarding the future of the EU.
It is coincidental but significant that the meeting will take place so close to the deadline for the Iran nuclear talks, which are set to conclude on June 30. The UK, France, and Germany are collectively representing the interests of the European Union in those negotiations, alongside the US, with the additional participation of two relatively pro-Iranian powers, Russia and China.
Doubtless the EU will find time in the margins to discuss Iran.
Given the global importance of the Iran nuclear issue, it is important that whatever political disagreements occur between the EU3, as they are called, they do not present the Iranians with an opportunity to seize on them for their own advantage. Tehran has already had more than enough advantage in the talks, dealing as it is with soft negotiating positions and concessions on the part of the US. The regime in Tehran can smell weakness, and if there is any sense that the European powers are divided, the P5+1's leverage risk to diminish still further.
Whether or not the UK remains part of the EU, and whether or not Prime Minister Cameron succeeds in renegotiating the UK's terms under a new EU Treaty, the issue of Iran's pursuit of nuclear weapons and Middle Eastern hegemony will remain an important issue for Europe.
Apart from more than a decade of over Iran's nuclear weapons programme, there is a worrying list of regional issues which threaten to spread the consequences of Iran's destabilizing influence even beyond the borders of the Middle East.
Foremost on the minds of most policymakers, Iran's growing presence in Iraq and Syria has not only failed to defeat ISIS, but according to observers has contributed to its recruitment by helping to divide the region along strict sectarian lines. The consequence of this is the further growth of both Shiite and Sunni Islamic terrorism on a large scale. And this is a threat that the UK, France, and Germany should all recognize with a common sense of purpose. Threats to global stability and the freedom of entire nations such as are posed by Iran require a firm and united stance.
On June 13, the National Council of Resistance of Iran (NCRI) will hold its annual Paris rally in support of the Iranian people's democratic aspirations, and in support of the political opposition to Iran's religious dictatorship. Attendance at last year's massive event was in the tens of thousands,, comprising Iranian expatriates, international activists, and political figures from five continents, including members of Parliament from the UK, France, and Germany. The international participants are politically diverse, representing cross party panelists often diametrically opposed on most other political issues but united in the fundamental cause of Iranian freedom. The event stands each year as a unique declaration of unity of purpose in confronting the Iranian regime, not least on its ongoing human rights abuses, its repression of political dissent, and its intrinsic resistance to internal moderation.
Already, the list of confirmed speakers at the June 13 rally includes a former Italian foreign minister, three former French officials, and three former German officials, one of whom also served as vice president of the European Commission.
Simple declarations of support for the Iranian opposition and its message of freedom and democracy for Iran by the British, French, and German governments would have the same powerful effect. That support already is well established in prominent political circles in each country, but it remains for Prime Minister David Cameron and his European counterparts to recognize publicly the Iranian people's desire for change and endorse their struggle for a free, democratic, and truly non-nuclear Iran.
http://www.huffingtonpost.co.uk/lord-carlile/eu-iran_b_7522150.html
