ما، با تو پيروز ميشويم
چگونه، از آزادي بگويم و نام نيکت را بر زبان جاري نکنم
چطور حرکت کنم، بدون اينکه جلو دارمن نباشي
من، مدتهاست که صليب خود را بدوش کشيده ام. من، يک اشرفيم، يک مجاهد که پرده شب را دريدهام.من نيامدم، که در جاده انديشه و آرزويم بيهوده پرسه بزنم
من، يک مجاهدم که چشم به افق روشن آزادي دوخته است
چگونه!؟
سهل و آسان؟
هرگز
من اشرفي، و همه اشرفيان، براي استقرار دولت مريم رهايي، از جسدهاي خود پلي ميسازيم به عظمت تمام ايران، تا خلق قهرمان ايران با رهبري مسعود و مريم از آن عبور کنند.
«ما به دين در نه پي حشمت و جاه آمده ايم ني از بد حادثه اينجا به پناه آمده ايم
رهرو منزل عشقم ز سر حد عدم تا به اقليم وجود اين همه راه آمده ايم»
درد خلق يک درد معمولي نيست
درد آن جوان تحقير شده در خيابانهاي شهرهاست
آن جوان معتاد، کارتن خواب، بيکار و…
آن که از فرط نداري و اجبار کليه خود را ميفروشد
دختر بچگاني که روزانه استثمار ميشوند
خواهر مريم، ميدانم، دردهاي فرو خورده خلق را تو درمان ميکني
لبخند را دگربار بر لبان خشکيده دخترکان زيبا تو ميکاري
جوانان تحقير شده در حاکميت شريران را تو راست قامت ميکني
بيشمار دردهاي، بيکاران، معتادان، سرکوبشدگان را تو مرهم ميگذاري
مگر نگفتي که:
«اولين کار من اين است که اميد را به مردم ايران باز گردانم، من ميخواهم به آنها، اميد بدهم که با همبستگي ميشود بر سياهي و نا اميدي و مرگ که کشورمان را گرفته غلبه کنند».
بله، خلق قهرمان ايران صداي رساي تو را شنيد
مگر طنين فريادهاي مرگ بر ديکتاتور دانشجويان در هر کوي و برزني شنيده نميشود.
آيا فرياد حقطلبانه کارگران، معلمان، زنان، جوانان و… بيوقفه طنين انداز نيست؟
بيجهت نيست، نه من بلکه همه ايرانيان شريف، چه در داخل و چه در خارج ايران، در انتظارت لحظهشماري ميکنند.
و ديگر شعار «مريم مهر تابان ميبريمت به تهران» شعار مجاهدين نيست، بلکه شعار و آرزوي يک خلق اسير است که ناجي خود را پيدا کرده است. ما در ويلپنت صداي رساي بي صدايان هستيم. درود برهمگي آزاديخواهان باد
محمود نيشابوري
