۱۳۸۷ بهمن ۲۵, جمعه

تا سپيده بايد سوخت


شعر كردي, از زنده ياد عليرضا محمودي

سزيان بسزيه م تا سو سفي بو
تا كه ي دو ديدَ م هه چه وه ري بو
نه واي له ي ناكاو يارم له ري بو
سزيان بسز يه م تا سو سفي بو
سفي بو سزيام دنيا وه كي بو
شه وارو شه و رَش يارم شه م شه و
اَر من نَسزيه م په روانه كي بو


ترجمه فارسي شعر
تا سپيده بايد سوخت
تا كي ديد گانم مدام چشم براه باشد
مباد به ناگهان يارم از سفر برسد
تا سپيده ي صبح بايد سوخت
سپيده زد سوختم دنيا به كي مي ماند
شب است و شبي سياه , يارم شمع شب
گر من نسوزم پروانه اش چه كسي باشد!