اميرپرويز پويان، يکي از چهره‌هاي درخشان مبارزه مسلحانه انقلابي خلق ماست که با ياري فداييان شهيد مسعود احمدزاده و عباس مفتاحي، در پايه‌گذاري سازمان چريکهاي فدايي خلق ايران، نقش تعيين‌کننده‌يي ايفا کرد.
اميرپرويز پويان و يارانش در دوران اختناق رژيم‌شاه با مرزبندي قاطع و انقلابي در مقابل حزب مردم‌فروش توده و ماهيت تسليم‌طلب و ضدانقلابي آن و در شرايطي که حزب توده در وحشت از ديکتاتوري پليسي رژيم‌شاه، دست‌زدن به‌هر‌گونه «عمل» را عامل تشديد خفقان پليسي و نوعي خودکشي تلقي مي‌کرد و آن‌را از اساس مردود مي‌شمرد، سد بي‌عملي را شکستند و با عزم استوار و رزم انقلابي خود زنده‌بودن يک خلق را در صحنه‌هاي پرشور نبرد انقلابي مسلحانه به‌نمايش گذاشتند.
از اميرپرويز پويان، آثار ارزشمندي به‌يادگار مانده که ازجمله «بازگشت به‌ناکجاآباد» و «ضرورت مبارزه مسلحانه و رد تئوري بقا» را مي‌توان نام برد. در اين‌آثار، پويان براي درهم‌شکستن افسانه شکست‌ناپذيري دشمن، شجاعانه به‌تبليغ و ترويج «ضرورت اعمال قهر انقلابي» ازسوي عنصر «پيشتاز» پرداخت.
فدايي دلير اميرپرويز پويان و همرزمانش، اسکندر صادقي‌نژاد، کارگر جوشکار و دبير‌سنديکاي فلزکاران ايران و رحمت‌الله پيرونذيري، در روز 3خرداد سال۱۳۵۰، در‌جريان يک نبرد نابرابر با دژخيمان ساواک شاه، در خيابان نيروي هوايي تهران، قهرمانانه جنگيدند و به‌شهادت رسيدند.
