«چارشنبه سوري » زيباترين جلوه و نماد شادي و خيزش و خشم و خروش خواهد بود نه سكوت!

سنت زيبا ,ديرين و ديرپاي «چهارشنبه سوري» در پيوند با جنبش آزاديخواهانه مردم ايران عليه ديكتاتوري و فاشيزم مذهبي حاكم بر ايران, جاذبه, شكوه و عظمت ويژه اي در ميان خرد و كلان و پير و جوان اين سرزمين باستاني پيدا كرده است.ايرانيان مشتاقانه و بي ترس و بيم از گزمه گان رژيمي دجال و خرافه پرست ,ضد فرهنگ , هنر , تاريخ , سُنن و تمامي ارزشهاي ايزدي و انساني از هفته ها و حتي ماهها پيش خود را براي برگزاري و بر افروختن آتش «چارشنبه سوري» اين سنت باستانيشان آماده مي كنند.

گزمگان ولايت فقيه به انواع حيله ها و ترفندهاي دجالگرانه متوصل شده و مي شوند تا ايرانيان را از برگزاري اين مراسم به دو دليل منع كنند:

دليل اول ماهيت ضد ايراني و ضد فرهنگي رژيمي است كه بنيانگذارش خميني پس از شانزده سال دوري از ايران وقتي با حمايت و فرش خوني كه صادقانه امّا ناآگاهانه همين ايرانيان براي ورود مجددش به ايران در انقلاب ضد سلطنتي 1357 پهن كردند, هيچ احساسي نسبت به اين سرزمين و اين ملت نداشت و وقتي خبرنگاران از وي پرسيدند حالا بعد از شانزده سال تبعيد و دوري از وطن چه احساسي داريد؟ جواب خميني «هيچ!» بود.

دليل دوّم ترس و وحشت اين رژيم از سنتي زيبا و ديرين و ديرپاست كه بيانگر و عصيانگر است . بيانگر ژرفاي جنبش عظيم آزادي خواهي و عدالت جويانه و عُصيانگر خشم و تنفر مردم ايران از رژيم ولايت فقيه و تمامي قيد و بندهاي ارتجاعي اش مي باشد , عُصيان و خشمي كه 31 سال است شعله هاي آتشش را هر سال فروزانتر و بلند تر از سال پيش شاهديم وبه قيام و خيزشي سرُخ و شرر بار عليه اين رژيم و اتحاد و همبستگي و دلبستگي ايرانيان به هم و به تاريخ و فرهنگ و ارزشهاي زيبايشان كه تبلوري از ارزشهاي انسانيشان مي باشد تبديل نموده است. ارزشهايي ديرپا و والا كه هر كدام از آنها شيشه عمر حكومتي سفاك و خونريز و مكار را در هم مي شكنند. حكومتي كه زندان و قبرستان گستر و دژخيم و دژ پرور است, و با دجاليت تمام سعي كرده و مي كند همه ارزشها و مفاهيم را لوث و مصادره و از محتواي واقعي تهي و تخريب كند.اما به يمن مقاومت سترگي كه نوك آن چون قلة دماوند مغرور و خلل ناپذير ايستاده و دامنه اش به كران تا كران ايران گسترده است, نتوانست و نمي تواند , و امروز مي بينيم كه روزهاي تاريخي و ارزشهاي ملي و مردمي ايرانيان چون 16 آذر , 22 بهمن ,چارشنبه سوري و...هر كدام به سنگري براي تهاجم وپيكار عليه اين رژيم بدل شده اند, و تمامي ترفندها و تقلاهاي دجالگرانه و مخرب رژيمي قرون وسطايي كه از ذات و طينت پليد و عقب مانده و ضد تاريخي اش ناشي مي شود ,جوك و تمسخري البته تلخ و تراژيك بيش نيستند.

تلخ و تراژيك از اين رو كه وقاحت , دريدگي و تناقض و دروغگويي بي دريغ فرهنگ غالب در اين رژيم است و ميراث بر جاي مانده از خميني است كه با همه لودگي و تمسخر تنفر بر انگيز و آزار دهنده اي كه در گفته هايش مانند:« اقتصاد مال خر است!» « ما انقلاب نكرديم كه خربزه ارزان شود!» «در قرآن سوره منافقين داريم ولي سوره كفار نداريم!» « تمام مصيبتهايي كه براي بشر پيش آمده از دانشگاهها بوده است,...دنيا را دانشگاه به فساد كشانده است و دنيا را دانشگاه مي تواند اصلاح كند!» مي باشد, تنها دهن كجي يك آخوند رذل رذالت پيشه و بي همه چيز به همه چيز مردم ايران و دستاوردهاي علمي و اجتماعي جامعه بشري در موضع رهبري و سرقت يك انقلاب نيست , بلكه آغاز زمينه ي يك فاجعه است كه سي و يك سال بعد عمق و ژرفا و وسعت آن را هنوز براستي نمي توان اندازه گرفت.

همچنانكه مقاومت مردم ايران در برابر آن با همه سنگيني,عظمت, ژرفا و درخشش و تلالوي كه دارد واز نقش پيشتازي زنان در قيام و خيزش ماههاي اخير آشكار است و همگان به آن اذعان دارند , كه بيانگر اين حقيقت است كه اين« سركوب شدگان فاتحان فرداي »آزادي ايران هستند , را نمي توان وزن و اندازه گيري دقيق كرد.

چهارشنبه سوري يكي از اين سنت ها و ارزشهاي ملي است كه چون اخگري سرخ و فروزان در شب بيداد ديوان عمامه به سر , زيباترين جلوه و نماد شادي و خيزش و خشم و خروش و اتحاد و همبستگي و همدلي مردم ايران عليه اين جانيان ضحاك صفت در سي و يك سال گذشته است.سنتي كه نه فقط در ايران كه در شهرهاي سراسر جهان که جمعيت ايرانيان در آنها زياد است، آتش‌بازي و انفجار وترقه‌ها و فشفشه‌ها نيز در آن متداول است.

در سال‌هاي اخير، چهارشنبه سوري به يكي از نگران ترين و خوفناك ترين روزها براي رژيم اخوندها تبديل شده است و در سالهاي گذشته توصيف رسانه هاي بين المللي از روز چارشنبه سوري در تهران توصيفي از« تهران ميدان جنگ » و,,, بوده است. رسانه‌هاي رژيم آخوندها توجه بيشتري به خطرات احتمالي ناشي از اين روز كه در اصل برگزاريش نه فقط اجراي سنتي ماندگار بلكه در اعتراض به تماميت رژيم است توجه مي‌دهند. » با نگاهي به جشن چارشنبه سوري به نمونه اي از ترفندهاي رژيم بويژه در اين شرايط كه قيام مردم ايران براي سرنگوني رژيم سر باز ايستادن و خاموشي ندارد نظري خواهيم انداخت.

در لغت نامه دهخدا در باره چهارشنبه سوري چنين آمده است:« آخرين چهار شنبه اسفند ماه هر سال شمسي كه ايرانيان در شب آن چهارشنبه جشن چار شنبه سوري مي گيرند و آداب و رسوم خاصي را در آن شب برگزار مي كنند. جشن چارشنبه سوري كه از جشن هاي ملي و باستاني ايرانيان است و هنوز در بسياري از شهر ها و روستاهاي ايران شب اين روز را بطرزي خاص جشن مي گيرند. سور با ضم سين به معني مهماني, جشن, جشن عروسي و بزم و شادي است. همچنين به معني رنگ سرخ نيز مي باشد مانند گل سوري , مي سوري ودر زبان كردي به رنگ قرمز و سرخ سور مي گويند. در اين جشن ديرين و ديرپاي ايرانيان آتش است كه در هر كوي و برزن سوري سور است.

خوان كشيد او را كرامتها نمود – آنشب اندر كوي ايشان سور بود- مولوي

سعيد نفيسي در اين باره مي گويد:« اين جشن هاي ملي از قديمترين زمانهاي تاريخ در ميان ايرانيان بوده است. شب چهارشنبه سوري در ايران آئين خاص و تشريفات گوناگون دارد كه هريك از آنها را در ناحية ديگر مي توان يافت. آئين چهارشنبه سوري يا شب چارشنبه سوري آخر سال بر دو قسم است يك قسمت از آن عمومي و مشترك ميان تمام مردم ايران است كه حتي بعضي از آنها را در ملل ديگر نژاد آريا مي توان يافت و قسمت ديگر آئين خصوصي است كه مردم تهران بدعت گذاشته اند و از اينجا كم و بيش به شهرهاي ديگر ايران رفته است. آن قسمت از آئين اين شب كه در تمام ايران معمول است از كرمان گرفته تا آذربايجان و از خراسان تا خوزستان و از گيلان تا فارس يعني تمام اين دشت وسيع كه ايران امروز را فراهم ساخته است و زيباترين بقاياي ايران باستاني است در هر شب چهارشنبه آخر سال با شور و دلبستگي خاصي آشكار مي شود,... زيبا ترين و شايد قديمي ترين آداب چهارشنبه سوري آتش افروختن و جستن از آن و شادي كردن در كنار آتش است. اينك در تمام ايران شب چهارشنبه سوري توده هايي از بوتة خودروي بياباني فراهم مي آورند و نزديك يكديگر قرار مي دهند زن و مرد و پيرو جوان در صحن خانه يا در ميدانهاي عمومي و بر سر چهار سو ها و چهار راههاي شهر و ده از روي اين اخگرهاي افروخته يكي پس از ديگري جستن مي كنند و در هر جستني مي گويند :”زردي من از تو سرخي تو از من” يعني زردي و بيماري و ناتواني را از من بستان و سرخي و شادابي و تندرستي را كه در خود داري بمن ببخش . پس از سوخته شدن خاكستري را كه از آتش مي ماند بايد در خاك اندازي جمع كنند و از خانه بيرون برند و در كنار ديوار بريزند و آنكس كه انرا بيرون ريخته است در بازگشت در مي زند بايد از درون خانه ازو بپرسند: «كيست؟» و او جواب دهد,«منم» گويند:«از كجا آمده اي ؟» جواب دهد كه :« از عروسي» بپرسند :«چه آورده اي ؟» گويد: «تندرستي».

حال ببينم رژيمي كه درد اصلي ميهن و مردم ما است و زردي و بيماري جامعه ما از همين رژيم منحوس است و براستي براي اينكه تندرستي و سلامت به تن ما و جامعه و مردم و ميهن ما بازگردد بايد آن را در تماميتش در اتش چارشنبه سوري سوزاند و خاكسترش را در زباله دان تاريخ ريخت به چه ترفندهاي وقيحانه و دجالگرانه خميني و خامنه اي گونه اي متوصل مي شود.

سايت نداي سبز آزادي كه صداي سياه و شوم ولي فقيه است در دومين مطلب خود در باره چهارشنبه سوري مي نويسد:« اولين چهارشنبه‌ سوري سبز و عاري از خشونت با ايده‌هاي سبز شما,...بياييم به جاي پاک کردن صورت مسئله ايده‌هاي ابتکاري را جست و جو کنيم که چگونه هم از ظرفيت‌هاي اين روز استفاده کنيم و هم گرفتار خشونت نشويم.يياييم به اين موضوع فکر کنيم که چگونه مي توانيم با نام جنبش سبز از خشونت هاي روز چهارشنبه سوري بکاهيم؟ شعارمان را همين موضوع قرار دهيم که چهارشنبه سوري بدون خشونت يعني چهارشنبه سوري سبز. بگذاريم حکومت با آن مقابله کند. بگوييم سبزها چهارشنبه سوري را بدون خشونت برگزار خواهند کرد، بدون ترقه و انفجار و حتي بدون شعارسياسي. آن موقع چهره خشونت‌طلبان واقعي معلوم مي‌شود,...به همين منظور از همين امروز از همگي مخاطبان عزيز نداي سبز آزادي دعوت مي‌کنيم تا ايده‌هاي خود را براي برگزاري چهارشنبه سوري سبز و بدون خشونت به دو آدرس ايميل سايت بفرستند. با بهره‌گري از ايده‌هاي ارسالي نداي سبز آزادي هم‌صدايي‌هاي سبز مخصوص چهارشنبه سوري سبز را به اطلاع عموم خواهد رساند. در ايده‌هاي پيشنهادي براي برگزاري چهارشنبه سوري سبز خوب است به نکات زير توجه داشته باشيد: : 1- سكوت سبز : هر ايراني , يك شمع- ايده سبزي که در پي مي‌آيد را يکي از خوانندگان نداي سبز آزادي به سايت ارسال نموده است. در اين ايده سبز آمده است: هر سال چهارشنبه سوري پر از سر و صدا است. امسال سکوت کنيم. ولي براي اينکه آتش چهارشنبه‌سوري را روشن کرده باشيم، هر ايراني يک شمع به دست بگيرد. اگر با شمع يا فندک‌هايمان به خيابان نمي‌آييم، حداقل کاري که مي‌توانيم بکنيم اين است که در بالا پشت بام‌ها و بالکن‌هاي خانه‌ها هر کدام يک شمع روشن کنيم و به ياد شهداي سبز- رعايت اصل خشونت پرهيزي با توجه به استعداد بالاي چهارشنبه سوري براي ايجاد خشونت» و نمونه اي ديگر با دستبرد وقيحانه و دجالگرانه خميني وار به عنوان ترانه زيبا و پر معني «رويش ناگزير» كه در پاسخ به سرتا پاي رژيم تبر داران است دعوت به « - درختکاري سبزها همزمان با آخرين چهارشنبه سال» را مي كند و مي نويسد:«از ميان ايده‌هاي رسيده به نداي سبز آزادي درختکاري سبز يکي از پرطرفدارترين اين ايده‌ها بوده است.»

بايدگفت, زهي وقاحت و بي شرمي و واقعا ننگ برآنهايي كه به بهانه نداي سبز تلاش ميكنند سنت هاي ديرينه مردم ر ا با مزخرفاتي مانند”گرفتارخشونت نشويم ” به نفع رژيم جنايتكارخامنه اي لوث كنند و ازبين ببرند. راستي اين آقاياني كه اين همه واله وشيداي مبارزه بدون خشونت هستند , پس چرا درمقابل خشونت ما فوق تصور ولي فقيه دربرابر مردم لال ميشوند . ننگ ونفرت برتسليم طلبان , ننگ ونفرت بر كساني كه تحت عنوان سبز , مردم را به تسليم وسكوت به جاي مبارزه هرچه بيشتر فراميخوانند .مردم به اينگونه ياوه ها هرگز گوش نخواهند كرد , زيرا سكوت درچهارشنبه سوري يعني ادامه خيانت 22 بهمن وسياست” اسب تراوا” . اين بزرگترين هديه به خامنه اي وبزرگترين خيانت به خون ندا وسهرابها و.... مي باشد .. اين بار ما اجازه نميدهم كه طراحان« اسب تراوا» ازقبيل نبوي و.... اين خط خائنانه جديد را به پيش ببرند. مردم ما طي اين8 ماه گذشته دجالگريهاي خامنه اي واحمدي نژاد را خوب فهميده اند. ما درچهارشنبه سوري سرختر از گذشته , گدازان ترازآتش به خيابانها خواهيم آمد و با برافروختن آتش و انفجار فشفشه وترقه و... گرم ميشويم و شادي هايمان را حتي براي چند ساعت هم كه شده با همه مردم تقسيم خواهيم كرد . ما زرديها وسياهي هاي حكومت جنايتكارولي فقيه را و عكسهاي تماميت رژيم را عكس هاي امام دجالان و خامنه اي و احمدي نژاد و آرم سپاه پاسداران و سپاه قتل وجنايت را درآتش خواهيم ا فكند تا روزي فرابرسد كه ريش وريشه حكومت آخوندي را براندازيم وصلح وصفا وآزادي وعدالت اجتماعي را براي مردممان به ارمغان بياوريم . پيش به سوي هرچه باشكوهتر برگزاركردن چهارشنبه سوري سرخ سرخ سرخ ,– لعنت بر كساني كه تحت هرعنواني مردم را درچهارشنبه سوري به سكوت فرا ميخوانند.

فرياد

شانزدهم اسفند ماه يك هزار و سيصدو هشتاد و هشت خورشيدي.

تجربه 22 بهمن,پيام به نسل قيامو فراخوان به قيام در چهارشنبه سوري-مسعود رجوي رهبر مقاومت ايران

سلام و صد آفرين به نسل قيام, به رزم آوران ارتش بزرگ آزادى و انقلاب دموکراتيک مردم ايران

از عاشورا در ۶ دى تا ۲۲ بهمن، خامنه اى و رژيم ولايت، در جميع جهات و در تماميت، در سرکوب و در خباثت، سنگ تمام گذاشتند. يکماه و نيم نقشه کشيدند، توطئه چيدند و برنامه ريختند. به تيغ کشى و تهديد و به جنجال و هياهو پرداختند. لشکر و عسکر و بسيجى آوردند. با هزاران اتوبوس، از دورافتاده ترين روستاها به «سانديس صلواتى» (!) فراخواندند.نيروهاى سرکوبگر خود را لايه به لايه در همه جا چيدند. کار را به دست سپاه پاسداران سپردند و تلاش کردند کمترين شکافى براى شعله کشيدن قيام باقى نگذارند.
همه ارتباطات را هم بي رودربايستى و بدون کمترين محذور قطع کردند و حتى به اندک خبرنگاران دست چين شده هم اجازه ندادند از جايشان در جايگاه مخصوص خبرنگاران در مراسم نمايشى حکومت تکان بخورند. اينها را همه ميدانند و به چشم ديده اند و لازم به طول و تفصيل نيست. اگر چنين نمي کردند، و اگر در آينده هم چنين نکنند، خطر سرنگونى با قيام توده اى جدى مى‌شود.

-احمدى مقدم سرکرده نيروى انتظامى رژيم-هشدار جدى: «ما ديگه، دوره مدارا تموم شد، چند دفعه هم گفتيم، مث اينکه به شوخى گرفتن، هرکسى در اينگونه تظاهرات شرکت بکنه و کارهاى تخريبى و ساختار شکن بده، قطعا مدارا نميشه، برخورد شديدتر از اين دفعه خواهد بود، و برخورد قضايى هم شديدتر خواهد بود، حتماًًًًًًًًًًًًًًًًًً اين رو خواهيد ديد» (تلويزيون رژيم- ۹دى۸۸).-پاسدار نجار وزير کشور-برخورد قاطع با فتنه گران: «ما به پليس دستور داديم، از اين به بعد، هيچ مدارايى رو نکنه، اگر کسى به صورت تجمع ظاهر بشه، بخواد با اغتشاشگران همراهى بکنه، با قاطعيت، پليس دستگير ميکنه و برخورد مى‌کنه، برخورد هم روشنه، . محارب هستند، تکليف محارب هم کاملاًًًًًًًًًًًًًًًًًً امروز روشن هست، ما اين اتمام حجت رو داريم ميکنيم» (تلويزيون رژيم–۱۳دى۸۸).-على لاريجانى رئيس مجلس ارتجاع: «و با هيچ‌کس مماشات نخواهيم کرد، مجلس شوراى اسلامى از مسئولين امنيتى دولت، اعم از وزارت کشور و اطلاعات و قوه قضاييه مى‌خواهد اينگونه افراد هتاک نسبت به ساحت دين را دستگير و با چنين افراد ضدانقلابى، بدون هيچ ملاحظه، اشد مجازات را جارى نمايند» (تلويزيون رژيم-۸دى۸۸).

-دژخيم جعفرى دادستان رژيم –برخورد قاطع با حرمت شکنان: «به خانوادهها مؤکد تأ کيد مىکنم يک بار ديگر شر کت در تجمعات ضدانقلابى نظير روز جمعه روز عاشورا کاملاًًًًًًًًًًًًًًًًًًً به اين بهانهها مردوده و هرگونه شرکت در تظاهرات ضدانقلابى مشابه به موجب قوانين جرم امنيتى تلقى مىشه و اينها بازداشت خواهند شد حتماًًًًًًًًًًًًًًًًًً پروندهاشون به دادگاه ارسا ل خواهد شد و به سزاى اعمالشون خواهند رسيد» (تلويزيون رژيم-۸دى۸۸).-صادق لاريجانى رئيس قوه قضائيه آخوندها: «دستگاه قضايى در انجام وظايف خودش انشاالله هيچ کوتاهى نخواهد کرد» (تلويزيون رژيم -۱۳دى۸۸).-دژخيم رئيسى معاون اول قوه قضاييه –برخورد قاطع با اغتشاشگران: «ما به هيچ عنوان در مقابل اغتشاشگران و در مقابل اين متخلفين و متجاسرين به قانون و در کسانى که امنيت مردم را به خطر بيندازند کوچکترين اغماض نخواهيم کرد» (تلويزيون رژيم-۱۲بهمن ۸۸).-آخوند مصلحى وزير اطلاعات رژيم: «سران اين مجموعه ها در واقع شناسايى شده اند، بعضاً هم دستگير شده اند، و ديگه منتظر اين هستيم که انشاالله دستگاه قضايى برخورد قاطع و محکمى رو با اينها داشته باشه» (تلويزيون رژيم- ۱۰دى۸۸).-آخوند علم الهدى عضو خبرگان ارتجاع و امام جمعه رژيم در مشهد: «حرکت روز عاشورا دقيقاً حرکت محاربه بود. حرکت روز عاشورا فرماندهش منافقين بودند، چون شعارهايى که منافقين روى سايتشون از ۱۶آذر گذاشتند، آشوبگران عاشورا اون شعارهاى منافقينو سر دادند، پس اينها دستيار منافقين بودند، فرمانده حرکت روز عاشورا منافقين بودند» (تلويزيون رژيم- ۹دى۸۸).-آخوند احمد خاتمى عضو هيأت رئيسه خبرگان ارتجاع و امام جمعه تهران: «حساب بغا، حساب محاربين، حساب اينها از حساب مردم جدا است، قانون تکليف با اونها رو مشخص کرده» (تلويزيون رژيم -۳دى۸۸).- اطلاعيه وزارت اطلاعات: «وزارت اطلاعات اطلاعيه داده که فتنه گران در فرصت محدود باقى مانده، راهشان رو از ضدانقلاب و منافقين جدا کنند والا بدون هيچ‌گونه مماشاتى با اونها برخورد قانونى ميشه» (تلويزيون رژيم-۱۰دى۸۸).
- حکم اعدام براى ۹ آشوبگر ديگر: «دو نفر از عوامل آشوبهاى اخير به جرم محاربه امروز بهدار مجازات آويخته شدند» (تلويزيون رژيم-۸دى۸۸). «دو نفر از متهمان به محاربه، ۳نفر به محاربه و افساد في الارض».-دژخيم صلواتى قاضى رژيم: «اتهامات شما داير بر محاربه از طريق هوادارى، ارتباط و همکارى عالمانه و عامدانه و موثربا گروهک تروريستى منافقين» (تلويزيون رژيم -۲۸دى۸۸).-وزارت اطلاعات: «وز ارت اطلاعات هم اعلام کرد که بيش از ۱۰نفر از اعضاى کد دار ضدانقلاب دستگير شدند» (تلويزيون رژيم -۸دى۸۸).-دژخيم جعفرى دادستان رژيم–اعدام آشوبگران: «۹نفرديگر هم براى آنها حکم اعدام صادر شده که ۵نفر مربوط به روز عاشورا بوده» (تلويزيون رژيم-۸بهمن۸۸).-ائمه جمعه با کفن: «ائمه جمعه استان با کفن اومدند کفن ما روى سر ما» (تلويزيون رژيم-۸بهمن۸۸).
اما به رغم همه اينها، خوشا که پيشتازان جبهه خلق و مردم ايران، نسل قيام و خط سرخ سرنگونى، با الهام از پيامبر جاودان آزادى، همان نداى هيهات منّاالذله، به‌پا خاستند و در راستاى انقلاب دموکراتيک مردم ايران عليه تماميت رژيم ضدبشرى: - باز هم تصاوير منحوس را به‌زير کشيدند. -باز هم «پيرهن چاک و غزل خوان و صراحى در دست» اشرفنشان پاى به ميدان گذاشتند. -باز هم فرياد آزادى و «مرگ بر ديکتاتور» سر دادند. -باز هم فرياد زدند: «آزادى انديشه با اين نظام نميشه» -باز هم اعلام کردند: «بسيجى لعنتى تو دشمن ملتى» و مهمتر از همه با وادادگان و تسليم طلبان در جبهه ولايت، مرزبندى کردند و خروشيدند: «کشته نداديم که سازش کنيم، رهبر قاتل رو ستايش کنيم». جان کلام در همين جاست. جان مايه ايى که به‌سوى ارتش بزرگ آزادى مردم ايران راه مى‌گشايد و استراتژى قيام و سرنگونى را به ثمر مي نشاند.
خامنه اى ديشب با عمامه خود گردو مى شکست!
ذوق کرده بود که از ۲۲بهمن و قيمت بسيار سنگينتر و عواقب بسيار بيشترى که مى‌توانست داشته باشد، به مدد پاسدار و بسيجى و «سانديسى» و آنان که بى واسطه يا با واسطه «موج سبز» را قربانى و به تنور ولايت سپردند، فعلاً جان به‌در برده است.ولى فقيه ارتجاع، از حمايت و «حضور دهها ميليون انسان بصير و پرانگيزه» به‌سود خودش و رژيم نامشروع ولايت فقيه دَم زد. در حالى‌که ۸ماه است قاچ زين را چسبيده، هواى سوار کارى هم به سرش زد و از «معاندان و فريب‌خوردگان داخلى» که «رياکارانه دم از ”مردم“ مى‌زنند»، خواست به «صراط مستقيم» ولايت و راه امام دجاليت باز گردند. از «چند دولت متکبّر و زورگو» هم خواست «از خواب غفلت» بيدار شوند و از «تلاش براى سيطره» بر اين رژيم و تغيير آن دست بردارند.مهمتر اينکه به «دوستان و دشمنان» خود خاطرنشان کرد که «تصميم خود را گرفته است» و کوتاه نخواهد آمد. هم‌چنان‌که چهار سال پيش هم گفته بود، خودش خوب مى‌داند که «هرگونه عقب نشينى در مقطع کنونى زنجيره تمام نشدنى از فشارها و عقب نشينيهاى ديگر را به‌دنبال خواهد داشت. بنابراين راه غيرقابل برگشت است». (۲۳اسفند ۱۳۸۴). فقط مى مانَد اينکه، با حمايت و «حضور دهها ميليون انسان بصير» در رژيم ولايت، چرا انتخابات آزاد را نمى پذيرد؟ چرا اين‌قدر «محارب» دارد «اگر چه در شاخه نظامى شرکت نداشته باشند». چرا ارتباطات آزاد را بر نمى‌تابد؟ چرا با خبرنگاران و مطبوعات آزاد، دشمنى دارد؟ «دهها ميليون انسان بصير» چه نيازى به کهريزک و اوين و قانون قصاص ضدبشرى و بريدن دست راست و پاى چپ و پرتاب از بلندى دارند؟خامنه اى البته هيچ اشاره اي ى به شکست مفتضحانه رژيم در گردآورى جمعيت در ميدان آزادى و فضاحتهايى که در تصاوير منتشر شده از سوى خبرگزارى مهر آخوندى هم به خوبى پيداست، نکرد. اصلا و ابداً به روى خودش هم نياورد که آمار جمعيت بسا کمتر و پايينتر از سالهاى گذشته بود. بر خلاف هر سال از راهپيمايى در خيابان آزادى و ديگر نقاط هم خبرى نبود. آنقدر که توجه ماهواره گوگل هم به کثرت حيرت آور اتوبوسها جلب شد. در عين حال معلوم نبود که سرنشينان هزاران اتوبوس به کجا رفته اند که رژيم نتوانست حداقل ميدان آزادى را پرکند؟ به نظر مى رسد که رژيم اين نيروها را در خيابانها چيده و به سرکوب قيام اختصاص داده است.
ترديدى نيست که رژيم از ترس قيام و سرنگونى و آنچه در عاشورا شعله ور شد، حداکثر توان سرکوبگرى خود را قبل از ۲۲بهمن و در روز ۲۲بهمن به کار گرفت. به‌عنوان مثال، در روزهاى قبل، تا آنجا که مى‌توانستند، فعالان شناخته شده و عناصر کليدى و گرداننده تظاهرات را که قبلاً شناسايى شده بودند، دستگير کردند تا موتور محرک تظاهرات از کار بيفتد. از۴۰ روز پيش، اطلاعات سپاه و بسيج و انتظامى، تدريجاً اسامى و مشخصات بيش از ۵۰۰۰ مخالف فعال را در محلات مختلف تهران وارد بانکهاى اطلاعاتى خود کرده بودند.پستهاى ايست و بازرسى و حمله هاى ناگهانى به خانه ها و مغازه ها و دانشگاهها همراه با رواج دادن شايعات به شدت افزايش يافت. کنترل وروديهاى تهران و دستگيرى و بازداشتهاى موقت را براى ممانعت از ورود افراد و نيروها از شهرستانها به تهران قوياً افزايش دادند. از يک هفته قبل از ۲۲بهمن، طرح جنگ روانى براى ايجاد ترس و وحشت در بين مردم، به اجرا گذاشته شد. از جمله با اعلام دستگير شدن نفراتى که قبلاً از آنها عکس گرفته شده، به فضاى ترس دامن زدند و با نصب دوربينهاى مداربسته به صورت علنى در ميدانهاى شهر به ايجاد فضاى رعب و وحشت افزودند.
آخرين هماهنگى‌ها روز ۲۱ بهمن نزد خامنه اى و سپس در يک جلسه اجرايى با حضور سرکردگان سپاه پاسداران و نيروى انتظامى و بسيج انجام شد. هدف، عملياتى کردن طرح تقسيم و بلوک بندى تهران بود: - مسئوليت به‌ طور متمرکز به سپاه پاسداران محول گرديد. ستاد عملياتى سرکوب در قرارگاه موسوم به ثارالله تحت فرماندهى و نظارت پاسدار جعفرى، سرکرده سپاه پاسداران مستقر بود.-بلوک بندى ميدان آزادى را همين ستاد انجام داد و بخش قابل توجهى از نيروهاى سپاه ماموريت پيدا کردند با لباس شخصى در ميدان آزادى حاضر شوند. آنها با پاشيدن اسپرى رنگ، اقدام به علامت‌گذارى و سپس دستگيرى عناصر فعال مى کردند. - امنيت و برقرارى نظم در ميدان آزادى، برعهده نيروهاى سپاه ضدسيدالشهدا قرار گرفت. قرار بر اين شد به کمک بسيج، چندين لايه نيرو، مانع نزديک شدن معترضين به ميدان آزادى شوند و اگر مردم نزديک شدند، به شدت با آنها برخورد شود.- ازخيابان نواب به سمت شرق دردست سپاه ضدمحمد به سرکردگى پاسدار حسين همدانى و از نواب به سمت غرب در دست سپاه ضدسيدالشهدا به سرکردگى پاسدار على فضلى قرار گرفت. -علاوه بر سپاه حفاظتى روح الله، پاسدار همدانى نيز در چهار راه مصدق (وليعصر) در نزديکى مقر خامنه اى مستقر گرديد و چهارگردان سپاه، ميدان انقلاب و اطراف آن را فرا گرفتند. يک تيپ ديگر از نيروهاى پاسدار همدانى در مناطق اطراف گسترش يافت و در برخى خيابانها با لباس شخصى مستقر گرديد.- گردانهاى بسيج همراه با بسيجيان تقويتى قزوين و کرج و شهريار در مناطق حساس و در مساجد و مدارس تهران آماده عمليات شدند. - «بسيج مستضعفين» به سرکردگى دژخيم محمدرضا نقدى، ماموريت کنترل و امنيت و شناسايى معترضين در سطح شهر را به‌ عهده داشت. - سپاه و بسيج، علاوه بر انبوه موتورسواران با لباس نظامى، تعداد زيادى موتور سوار و نفر پياده با لباس شخصى بهراه انداختند . - يگان ويژه نيروى انتظامى و تيپ ضد اغتشاش و نيروهاى ناحيه انتظامى تهران بزرگ تحت امر سپاه پاسداران قرار گرفتند. - نيروى زمينى وهوايى ارتش و دواير مختلف ستاد ارتش موظف بودند، همراه با خانواده هايشان در تظاهرات شرکت کنند.در روز ۲۲بهمن در مجموع حدود ۷۰هزار نيروى مسلح، تهران بزرگ را به اشغال درآوردند. اين نيروها شامل۶ تيپ رزمى از سپاه ضدمحمد و سپاه ضدسيدالشهدا همراه با نيروهاى سپاه ضدعلى بن ابيطالب و سپاه حفاظتى روح الله و چند گردان تقويتى (۱۵هزار نفر)، ۴ تيپ نيروى انتظامى از يکانهاى ويژه و ضداغتشاش (۶هزار نفر)، نيروهاى ۹۲کلانترى و پاسگاههاى نيروى انتظامى (۵هزار نفر)، مزدوران مسلح اطلاعات (۴هزار نفر) و ۲۰۰ گردان بسيج (۴۰هزار نفر) بود. ۵۰ گردان از اين ۲۰۰ گردان از ساير شهرها آورده شده بودند. نيروهاى بسيج براى کنترل وضعيت، تقريباً در هر ۵۰ متر در خيابان آزادى دکّه هايى تحت عنوان نمايشگاه عکس و کتاب از جنگ و انقلاب ضدسلطنتى داير کرده بودند که در حقيقت محل تجمع آنها بود.عنصر جديد در سرکوب قيام ۲۲بهمن، به کار افتادن ابزار اصلى اعمال حاکميت رژيم ولايت فقيه در اين ابعاد و به خصوص تمرکز و يکسويه کردن امر سرکوب در سپاه پاسداران بود. بسيج ضدمردمى نيز از دو سال پيش که خيزشها، از زمان برخاستن خبر مى‌داد، در تغيير سازماندهى سپاه، يا در سپاه تحليل رفت يا تحت عنوان «سازمان بسيج مستضعفين» جنبى نيروى زمينى سپاه گرديد.در مهرماه ۸۶ سرکرده جديد سپاه پاسداران ارتجاع، استراتژى جديد سپاه را در ترکيب با بسيج ضدمردمى «مقابله با تهديدهاى داخلى» اعلام کرد «تا بتواند در برابر تهديدات سياسى، اجتماعى و امنيتى دشمنان، به درستى وارد عمل شود». پاسدار جعفرى گفت: «بنا به تشخيص رهبر جمهورى اسلامى، استراتژى سپاه با گذشته فرق کرده بدين ترتيب که ماموريت اصلى سپاه در حال حاضر مقابله با تهديدهاى داخلى است و سپس در صورت تهديد نظامى خارجى، سپاه به کمک ارتش خواهد شتافت» (بى‌بى‌سى-۷مهر۸۶).وى افزود «ماموريت اصلى سپاه در شرايط کنونى توجه به ماموريتهاى بسيج است و ماموريت بسيج با توجه به فرامين فرمانده معظم کل قوا، نيمى از ماموريت سپاه است به همين دليل بايد سازوکار پرداختن به اين ماموريت نيز فراهم شود»
اما تا اين‌جا، يعنى تا جايى که به سپاه پاسداران برمى‌گردد و پاى سپاه پاسداران ارتجاع به ‌عنوان نگهبان و پاسدار اصلى ولايت فقيه به ميان مى آيد، چيز عجيب و نو ظهورى نيست و سابقه سى ساله دارد. ۲۷سال پيش در جمعبندى نخستين سال مقاومت گفته بوديم که اين رژيم يک «ديکتاتورى نظامى -پليسى مبتنى و متکى بر سپاه پاسداران ارتجاع» است. در روز ۴اسفند ۱۳۵۷ يعنى۱۲روز پس از پيروزى انقلاب ضدسلطنتى نيز، در نخستين موضعگيرى در دانشگاه تهران، اعلام کرديم که اين «پاسداران»، نهايتا «شکارچى» انقلاب و انقلابيون و جامعه ما خواهند شد. خمينى هم بعدها ‌گفت «اگر سپاه نبود، کشور هم نبود». در بهمن ۱۳۷۷ نيز وقتى که آخوند خاتمى در مسند رياست جمهورى ارتجاع دم از اصلاحات مى‌زد، و دود و دم اصلاحات ميان‌تهى، بسيارى چشمها را نابينا و بسيارى گوشها را کر کرده بود، در سالگرد انقلاب ضدسلطنتى باز هم گفتيم که: «ديکتاتورى ولايت‌فقيه يک ديکتاتورى نظامى‌-‌پليسى است. سپاه پاسداران ابزار حفظ نظام ولايت ‌فقيه است و اين رژيم عمدتاً به آن متکى است. سپاه ارگان محورى اعمال قهر و سرکوب نظامى است. اما ديناميسم وموتور محرک ‌سپاه يعنى روح حاکم بر‌آن، صدور ارتجاع و جنگ طلبى مبتنى بر‌نظريه ولايت جهانشمول است».از اين‌رو تا آن‌جا که به سپاه پاسداران مربوط مى‌شود، همچنانکه در پيام قيام عاشورا، و قبل از آن در ۳۰خرداد امسال، و قبلتر از آن در آبان سال ۸۶، و هميشه گفته ايم، فقط تکرار مى کنم که جواب در ارتش آزاديست و «وعده نهايى ارتش آزادى با شما، در تهران» است.
«بيچاره خامنه اى که اواخر دوران شاه و حکومت نظامى ازهارى را به‌ياد دارد، خوب مى‌داند که آتش گشودن و سرکوب گسترده چه ضررها و خطراتى به‌دنبال دارد. در يک کلام سرنگونى را قوياً تسريع مى‌کند. بنابراين همچنانکه امسال در ۳۰خرداد به عرض رساندم بايد تکرار نمود که: «اگرناپرهيزى نموديد و هوا بَرتان داشت و در مدلهاى پاسدار نشان احمدىنژادى پيش رفتيد، اگر همچنانکه در سر داريد، به تصفيه هاى بزرگ و به سرکوب هر چه بيشتر و به کشتار براى جلوگيرى از قيام روى آورديد، وعده نهايى ارتش آزادى با شما، در تهران» (۸دى۸۸).
«رژيم پوسيده آخوندى دو راه بيشتر ندارد: يا عقب بنشيند و جامهاى زهر زنجيره‌يى را يکى پس از ديگرى سر بکشد تا بالمال طلسم اختناق درهم بشکند. يا با انقباض و ميليتاريسم هر چه بيشتر، به پيشروى و ماجراجويى رو بياورد تا ضربات و عواقب بعدى آن را تحمل کند. لکن تا آنجا که به ما مربوط مى‌شود، گفته‌ايم و تکرار مى‌کنيم که مى‌خواهيم رژيم هر‌چه سريعتر پس بنشيند، هر چند که اين فرض بسيار بعيد به ‌نظر مى‌رسد، اما در اين‌صورت قيمت هر چه کمترى مى‌پردازيم. از اين‌رو، با قطع و يقين مى‌گوييم: بفرماييد عقب بنشينيد، خواهش مى‌کنيم عقب بنشينيد و واپس بتمرگيد! در اين‌صورت مردم ايران و جوانان مبارز و مجاهد اين ميهن، خوب مى‌دانند شما را با ارتش قيام، چگونه جارو کنند و به زباله‌دان تاريخ بريزند!اما اگر ناپرهيزى نموديد و به اميد اين‌که جنگ زمينى امکانپذير نيست و نيروى زمينى در کار نخواهد بود، هوا بَرتان داشت و در مدلهاى پاسدار‌نشان احمدى‌نژادى پيش رفتيد، اگر همچنانکه در سر داريد، به تصفيه‌هاى بزرگ و به سرکوب هر چه بيشتر و به کشتار براى جلوگيرى از قيام روى آورديد، وعده نهايى ارتش آزادى با شما، در تهران…» (۷آبان۸۶).
غلظت نظامى و بسيج نيرويى البته جاى خود را دارد. اما در تحليل مشخص از قيام ۲۲بهمن، بايد ببينيم که آيا اين عامل مى‌تواند همه چيز را توضيح بدهد. آيا سقف ظرفيت قيام در تهران و ديگر شهرهاى ميهنمان همين بود يا مى توانست بسا بالاتر باشد؟ اگر تفاوت ۲۲بهمن با روز عاشورا فقط در غلظت نظامى و بسيج نيرويى است، حرفى نيست و جواب ما هم از پيش روشن است و آن را در فرداى عاشورا هم گفته بوديم. گفته بوديم: «زنده باد ارتش آزادى! زنده باد انقلاب دموکراتيک مردم ايران! زنده باد ارتش بزرگ آزادى مردم ايران! ارتشى که در سراسر ميهن براى آزادى به ‌پا خاسته، هرچند که مانند مجاهدان اشرف بى سلاح است. اما با دست خالى هم نشان داد که تا کجا مى‌توان و بايد بر فرق رژيم کوبيد» (۸دى۸۸).
اکنون بگذاريد کمى به عقب برگرديم و من آنچه را يک‌ هفته قبل از قيام عاشورا گفتم يادآورى کنم. گوش کنيد: مهمترين موضوعى که سر باز کرد، ۱۳آبان شروعش بود، ۱۶آذر، ديگر بيرون ريخت. فوران کرد. نه فقط ما، ديگر همه در دنيا گفتند. البته دانشجويان زنجير گسستند. در روزهاى قبلش، مى گفتند و پرهيز مى دادند از ساختارشکنى. ساختارشکنى نشه. نرسه به اونجايى که رسيد. اما مردم به خصوص دانشجوها بى‌خيال!در ششمين ماه قيام آن هم بعد از ۱۳آبان، ديگر تصويرها را خودتون ديديد. انگار همان کارهايى که با هاموى در اشرف مى کردند در يزد داشتند مى کردند. تازه اين در حالى بود که رژيم واقعاً خودش را خفه کرده بود که همه وسايل ارتباطى و مخابره کردن و عکس و فيلم و تلفن و فلان و اينها را بسته بود. رسماًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً هم گفته بود.حالا موضوع چيه؟ تحليلگران مسأله شون اين بود که يک وقت مثلاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً چپروى نشه، که رژيم سرکوب کنه. يک وقت اين دانشجويان و خلق قهرمان تندروى نکنند. بابا جمع کنيد اين بحثهاى چپروى و راستروى را سرقيام! اين دام است!. واقعاً افراد گرفتارش بودند ها! واقعاً مسأله بود. اين موضوع انحرافى است. صورت مسأله در قيام که الان چپروى و راستروى نيست. اين صورت مسأله، مال کسى است که گمان مى کند مثلاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً اگر چپروى نکند، حالا چه چيزهايى به دست مى آورد. يعنى که گويا نگرانيش از اين است که يه وقت چپروى بکنه، يک وقت دانشجوها بيش از حد شلوغ کنند، يک وقت عکسهاى ياروها رو آتش بزنند، يک وقت در دانشگاه را بکَنَند، ولى فقيه عصبانى ميشه, بعد سرکوب ميکنه، بعد به عقب ميريم ما! مگر صورت مسأله چپروى دانشجوهاست؟! اگر خامنه اى ميتوانست، حتماًًًًًًًًًًًًًًًًً هر کارى که ميتونست ميکرد. تيغش بيشتر از اين نمى برد. اگر مى تونست اين يکى و اون يکى رو ميگرفت. به ضررشه که نميگيره، نه اين‌که لطف کرده باشه. اگر به سودش بود رگبار باز مى کرد. به ضررشه، به ضررشه.تهديد که چپروى نيست. اگر ميخواهيد به اين زبان بگيد، از قضا تهديد راست رويه. ما که نمى تونيم بريم کثافت و دنائت رژيم رو رويش ماله بکشيم و بگيم نه، ما هم ساختارشکنى نمى کنيم. چنين خبرى نيست! اگر کانون استراتژيکى نبرد جلو توده ها حرکت نکنه، اگر پيشاهنگ انقلابى، پيشتاز انقلابى، در کانون استراتژيکى نبرد (که قيمتش را هم داده)، دست کم يک گام جلو نباشد، آخر پس چه راهنمايى؟ و چه رهبرى؟حالا اين را داشته باشيد. قيام رسيده است به نقطه راديکال شدن. شعارش ميگه: «مرگ بر اصل ولايت فقيه». شعار «مرگ بر اصل ولايت فقيه» مى دهد، مثل روز پنج مهر که مجاهدين با شهداشون گفتند: «شاه سلطان ولايت»، «شاه سلطان خمينى، مرگت فرا رسيده».
در همين نشستها شاهد بوديم که يکى از برادران خودمان آمد و شهادت داد که خودش در اوين شاهد اعدامها بوده که تا صبح روز بعد نمى دونم ۱۸۰۰ تا اعدام شد. الان عدد دقيق يادم نيست. شاهد، همينجاست و درسالن نشسته. بسيارى از شما هم شاهد بوديد. حالا اين بخارات متراکم، اين انبار باروت به محض اينکه اين شکاف را پيدا کرده، دارد مى زند بيرون. اين که خامنه ا ى شليک نمى کند، به خاطر من و شما نيست. به خاطر اين است که به ضررش مى شود، بدتر مى شود، راديکالتر مى کند، نتيجه: اقا، موضوع رهبرى قيامه. خلاصهاش اينه. در سال ۵۶ هم همين بود. در سال ۵۷ هم همين بود. وقتى که رژيمى دارد واژگون مى شود، موضوع آلترناتيو و رهبرى است. خيلى هم جديست. صورت مسأله قيام اينه. نه چپ روى و راست روى.اول، خب موضوع انتخابات بود، درست. بعد اين موضوع رفت کنار. موضوع اصلى رو آمد. موضوع کانونى که بيرون زده است، موضوع رهبرى است. حالا قيام رسيده به اين درجه از عمق، راديکاليزاسيون، تعميق. حرفش چيست؟ مى گويد: مرگ بر اصل ولايت فقيه. عکس خامنه اى را مى گذارد وسط لگدمال مى کند و آتش مى زند. ميگويد مرگ بر ديکتاتور، مرگ بر خامنه اى. مثل زمان شاه، ديگر دعوا با نمى دونم نخست وزير هويدا نيست! موضوع رهبرى يعنى چى؟ يعنى آقا به کدام سمت مى خواهى ببرى؟ فرض کنيد شما راننده يک ماشين هستيد. در کدام جاده مى خواهى بروى؟ کدوم مسير؟ آدرست کجاست؟ آدرس بده ببينم. کجا مى خواهى بروى؟ نتيجه! موضوع جدى ايى که سر برداشته موضوع رهبرى است که به کدام سمت مى خواهى ببرى؟ مى خواهى بروى بگويى که هدف اينست که موسوى بشود رئيس جمهور آقا هدف اينست؟ يا هدف جمع کردن اين رژيم و سرنگونى است؟ ملاحظه ميکنيد که موضوع رهبرى قيام شعله مى کشد. توده مردم و آنهايى که صف مقدم هستند، دانشجوهايى که در ايران هميشه درصف مقدم بوده اند، ميگويند مرگ بر اصل ولايت فقيه. ولى آنها مى گويند ساختارشکنى نکنيد. ما چه گفتيم؟ گفتم راه و مسير، جمع کردن بساط اين رژيم است، نه ساخت و پاخت با آن، نه کنار آمدن باآن، نه امتياز گرفتن ازآن. اين است نقش کانون استراتژيکى نبرد. اين است کانون الهام و اميد و راه نشان دادند. پس ببينيد، قبل از هر چيز، ما مواجه هستيم با قيامى که شش ماه استمرار پيدا کرده و به رغم همه کارهايى که رژيم کرده، اين قيام اعتلا پيدا کرده و تعميق پيدا کرده، راديکال شده و به نقطه ايى رسيده که حتى آخوند خاتمى مى گويد هسته هاى عمل تشکيل شده ها! خب، يا بايد رژيم امتياز بدهد و شل بدهد، که نمى دهد. اين که واضحه، دراتمى هم همينطورى بود. يا، خواه و ناخواه، اين قيام عميق‌تر و عميق‌تر مى شود. اين است نقش پيشتاز. اين است نقش عنصر رهبرى کننده که بايد يک گام کيفى جلوتر باشد، نه عقبتر. حالا در قدمهاى بعد، خواهيد ديد که اين تضاد، تضاد اصلى و تضاد شماره يک جنبش است، يعنى تضاد رهبرى. منظورم از رهبرى يعنى اين که آقا چه مسيرى؟ چه هدفى؟ کجا مى خواهى بروى؟ ببين! مى خواهى اين رژيم را نگهدارى؟ اصلاحش کنى؟ مى خواهى رئيس جمهورش را عوض کنى؟ مى خواهى از خامنه اى امتياز بگيرى؟ چه مى خواهى؟ اول اين را بگو ببينم. اين صحنه ها و اين دانشجويان و اين مردمى که ما ديديم، اينها چه مى خواهند؟ اين رژيم را مى خواهند؟ «بود» اين رژيم را مى خواهند يا نبودش را؟ کدام را؟ باقى ماندن رژيم را مى خواهند يا سرنگون کردنش را؟ کدام را؟ خب، پس مى بينيد صفحه مختصات قيام گام به گام عوض شده. از يک نقطه جهش آسايى عبور کرده. هر کس بايد تصميمش را بگيرد. موضوع روى ميز، الان موضوع رهبرى قيام است. از موضوع رهبرى، منظورم اسم و رسم و اينها نيست ها. منظورم اين است که به کدام راه مى برى؟ به چه سمت؟ در مجموع، دو سمت بيشتر وجود ندارد. يا حفظ و اصلاح همين رژيم، مثلاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً استحاله اش، يا خطى که شما طى سه دهه رفته ايد (۲۷آذر۸۸).
در بحث قيام گفتيم وقتى که قيام پيش مى رود، موضوع رهبرى مطرح است، رهبرى قيام نه از موضع اسم، از موضع رسم!… . خامنه اى يک فيل هوا مى کند که آى عکس خمينى را پاره کرده اند! براى اينکه طرف مقابلش را مرعوب کند، بترساند و به تسليم وادار کند. آنها چه کار مى کنند؟ آنها مى گويند نه ما نکرديم توکه آن را نشان دادى کار بدترى کردى! يعنى به خامنه اى مى گويند تلويزيون تو که اين را نشان داد کار بدترى کرد. شما چه مى گوئيد؟! شما مى گوييد آقا دعوا نکنيد! اصلا مسئوليتش با ما! در گذشته و حال و آينده! باند غالب مى خواهد جناح مغلوب را بترساند که آهاى نزديک نشوى به اصل نظامها! به خمينى ها! چون روش نمى شود که بگويد عکس مرا پاره کردند و آتش زدند، اين خبر اول بود در روز ۱۳آبان، ولى فقيه ارتجاع خامنه اى، اين سر دلش قلمبه شده که چرا لگدمال کردند؟ داد و هوار و جنجال و صحنه سازى و نمايش هاى رو حوضى راه مى اندازد که جوانان و دانشجوها را بترساند، بعد بحث چپ روى و راست روى را بيارورد در نيروهاى سياسى، طرف مقابلش را هم منکوب کند.اگر طرف مقابل پاى اصل موضوع مى ايستاد و به اين سمت هدايت مى کرد که چه خبره؟ چرا جنجال راه انداختى؟ بنشين سر جايت! آقاجان اين چيزها را بهانه نکن! اين طور ايستادن خيلى خوب بود! نه اين‌که برود توى ميزى که او چيده، و بگويد که من نکردم! شايد خودتان کرده باشيد! و تو کار بدترى کردى از آن که آتش زد و رفتى اين صحنه را نشان دادى! مجاهدين چه ميگويند؟ ، ميگويند عجب کرديم، خوب کرديم، هر کس هم کرد خوب کرد! ماشاءالله! بارک الله! که سوزاند، که آتش زد، که توى زباله دان انداخت! باز هم بکنيد ضمنا، آى دو جناح، با هم دعوا نکنيد، اصلا دعوا نکنيد، آقا نه تو کردى، نه تو کردى، همه اش را من کردم! خوب شد؟! (۲۷آذر۸۸)
بله، حالا با اين توضيحات، سؤال اين است که با مفروض گرفتن غلظت نظامى و بسيج نيروهاى ارتجاع در روز ۲۲بهمن، مشکل ديگرى هم در کار بود يا نبود؟ و اگر بود، در کجاى کار و چرا و چگونه بود؟ -آيا قيام دچار افت شده و به شيب نزولى افتاده و ديگر استمرار نخواهد داشت؟ هرگز، زيرا طلسم ولايت فقيه، يعنى هيمنه و هژمونى آن، به طرز بازگشت ناپذيرى درهم شکسته است.-آيا نيروهاى جبهه خلق و سرنگونى و همان جوانان و دانشجويان و زنان پيشتازى که فيلمها و تصاوير آنها را ديديم، همان قيام آفرينانى که ۸ماه، اشرفنشان پايدارى کردند و ادامه دادند، سرد و مأيوس و منفعل شدند و بريدند و به ناگهان پس از قيام عاشورا از فدا و قربانى دست شستند؟ هرگز، زيرا بيشتر مى‌خواهند و نه کمتر. زيرا باز هم در ۲۲بهمن، تا آن‌جا که ميسر بود، قدعلم و سينه سپر کردند.-آيا يک توطئه بين المللى در کار است و مثلاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً جامعه بين المللى به حمايت از رژيم برخاسته و «امداد رسانى غيبى» صورت گرفته است؟ هرگز، درست به‌عکس، زيرا به وضوح ديديم که در روز ۱۹بهمن اتحاديه اروپا و آمريکا بيانيه اى در حمايت از قيام مردم ايران دادند که در ۲۸سال گذشته بيسابقه بود. دست خامنه اى را در سرکوب بستند و او را به التزام نسبت به حقوق بشر و محاکمه عاملان و آمران سوءرفتارها (و نه قيام کنندگان) فراخواندند. قيام آفرينان و قيام کنندگان را به برچسب تروريستى يا سوءرفتار نيآلودند، بلکه حقوق جهانشمول قانونى آنها را خاطرنشان کردند. ماههاست که جامعه بين المللى آخر خط رژيم را دريافته است. تأخير بسيار دارد اما هرگز تعجيل نکرده است. به همين خاطر اگر آقاى موسوى لحظه را درمى يافت و عزم شکار يا لااقل پس زدن ولى فقيه را داشت، به رغم همه اشتباهات پيشين، حتى در روزهاى ۲۰ و ۲۱بهمن هم مى‌توانست دنده عوض کند و صفحه را بچرخاند و قيمت کلانى از خامنه اى وصول کند. مى توانست سراپاى ولايت را دچار رعشه سقوط کند و بر ارکان سپاه و بسيج سرکوبگر لرزه سرنگونى بيندازد. حداقل اينکه نتايج قيام ۲۲بهمن مى‌توانست با آن همه فراخوانها و حمايتها، کيفاً بيشتر و بالاتر باشد. سود موسوى و جماعت او هم در همين بود. اما افسوس که «لحظه مناسب» را در نيافت. فهم و دريافتن چنين لحظاتى، نيازمند کَندن از ولايت فقيه، حداقل ريسک، مقدارى خطرپذيرى، و دست برداشتن از «حفظ خود به هر قيمت» است.
در سلسله مباحث آموزشى براى نسل جوان، نکاتى در اين زمينه گفته شده که ناگزير از يادآورى هستم: «بر مى‌گردم به خمينى در آستانه سرنگونى رژيم سلطنتى که در اين‌جا مى‌خواهم به تفاوت خمينى آن روز با موسوى امروز دقت کنيد: خمينى حتى از موضع فرصت طلبانه، پس از اين‌که بوى سقوط رژيم شاه را استشمام کرد، تفاوتش با موسوى امروز، اين بود که صريح و روشن ميگفت: شاه بايد برود! حتى بختيار را هم نپذيرفت. يعنى يک تنه خودش را با نفوذ مذهبى و سابقه سياسى که داشت، به‌عنوان آلترناتيو و جايگزين جا انداخت. کاش موسوى هم امروز ميگفت: ولى فقيه بايد برود! خامنه اى بايد برود! و اصل ولايت فقيه ملغى و منتفى است! اما افسوس که به خصوص آنچه بعد از قيام عاشورا ديديم عکس اين بود. تنزل و تنازل بود و نه پيشرفت و پيشروى. اين بحث را هم مى گذارم براى بعد. پس حرف اينست که بالاخره در اوج وحدت و همبستگى نيروها، خواه و ناخواه بايد يک جايگزين سياسى يا آلترناتيو عرضه کرد که در نقش ”جبهه واحد“ عمل کند. توجه کنيد که اين جايگزين و آلترناتيو، فقط براى مرحله بعد از سرنگونى رژيم ولايت فقيه لازم نيست. خير، قبل از آن و ضرورى تر از آن، براى سرنگونى و در همين مرحله سرنگونى استبداد مذهبى لازم است تا بتواند قيام و سرنگونى را به سرانجام برساند.سعى مى‌کنم منظورم را دقيقاً براى همين مرحله تغيير رژيم و تحقق سرنگونى، با يک مقايسه بين خمينى و موسوى ساده تر و روشنتر بگويم: اگر يادتان باشد دو روز بعد از قيام عاشورا، در پيام ۸دى، قدم بعدى خامنه اى را با همه هموطنان در ميان گذاشتم و گفتم: «متهم کردن آقاى موسوى به اين‌که راه مجاهدين را مى‌رود کذب محض و زمينه سازى براى ارعاب و اسکات و يا دستگيرى است» و «باند خامنه اى و شرکا بغايت تلاش مى کنند کروبى و موسوى و اطرافيان و نظاير آنها را متقاعد کنند که به شرط تاييد يا شراکت در سرکوب مجاهدين و مقاومت ايران و موضعگيرى عليه آنها، از تيغ آخته ولايت در امان خواهند بود. تلاش مى کنند مانند لاريجانى رئيس مجلس ارتجاع آنها را قدم به قدم، به همسفرى و هم سفرگى مجدد در همين راستا بکشانند».
حالا سؤال اين است که آيا به‌راستى اين موسوى مى‌تواند، سَرى براى تغيير و سرنگونى اين رژيم يا حتى استحاله و اصلاح آن که لازمه اش پس زدن خامنه ايست باشد؟ کاش اينطور بود که در اين‌ صورت کار ما آسانتر و بارمان سبکتر مى شد. اما واقعيتها، هميشه سرسختتر از خواستهاى ساده گزينانه من و شماست. (۳۰دى ۸۸).
من مى‌خواهم روشن کنم و با صراحت بگويم که اگر موسوى و امثال او بتوانند قيام را بجانب سرنگونى اين رژيم يا اصلاح آن هدايت کنند، که لازمه اش با همان شاخص هايى که در مورد اصلاحطلبان واقعى گفتيم نفى ولايت فقيه است، البته که بايد هژمونى و رهبرى سياسى آنها را با حفظ مواضع و نقطه نظرهاى خودمان بپذيريم. اين وظيفه ماست و از آن به هيچ وجه رويگردان نيستيم و خجالت هم نمى‌کشيم و با صداى بلند هم مى‌گوييم. آن چه خجالت دارد اين است که آنها اهل اين کار نباشند و ما با دنباله روى از ”موسويان“ و هرکس که به ولايت فقيه پايبند است، خاک در چشم قيام و قيام آفرينان بپاشيم و قيام، سرد و بى‌روح و خاموش شود (۳۰دى ۸۸).
تهديد اپورتونيسم چپ و راست يکسان نيست و به اقتضاى شقه درونى رژيم و شکستن طلسم و هژمونى ولىفقيه ارتجاع و آثار و امواج آن، تهديد اصلى و خود‌به‌خودى براى نيروهايى که در بيرون از رژيم، خواهان تغيير و سرنگونى آن و مبارزه قاطع به اين منظور بوده اند، اپورتونيسم و انحراف به راست است. عملکرد اين تهديد، مهار کردن و متوقف کردن قيام و قيام آفرينان است. از تعميق و راديکال شدن قيام مى‌ترسد. به موسوى و امثال او پر بها مى‌دهد و به همين خاطر وقتى که آنها در برابر خامنه اى تنازل و تنزل مى‌کنند، دلسرد و گيج و گم مى‌شود. گمان مى‌کند که تهديد عمق پيدا کردن قيام و شلوغ کارى بيش از حد دانشجويان است. انتظار پيروزى سهل و سريع و ارزان دارد. گمان مى‌کند که با ممانعت از شدت قيام و مهار کردن آن، خامنه اى و نيروهاى سرکوبگر عقب مى نشينند و به فضاى باز سياسى رضايت مى‌دهند. گوئيا که ولى فقيه رنگ مى‌شود (!) و اين حقيقت ساده را نمى‌داند که «هر گونه عقب نشينى… زنجيره تمام نشدنى از فشارها و عقب نشينيهاى ديگر را به‌دنبال خواهد داشت» (خامنهاى- ۲۳اسفند ۸۴).به‌جاى اين‌که به‌گونه ديالکتيکى و قانونمند، سير تحولات رژيم و ضد رژيم را از۳۰خرداد ۶۰ تا ۳۰خرداد ۸۸، يا به‌درستى از بهمن ۵۷ تا بهمن ۸۸ ببيند، به‌جاى اين‌که پروسه تغيير و حرکت و تحول و تکامل سى ساله را بنگرد، واقعيت را مثله و مجزا و ايستا مى‌بيند و عمدتاً بر روى تضادهاى بالايى رژيم متمرکز مى‌شود و به آن چشم دوخته است. طبعاً اين هم که چرا رژيم هر روز به ترتيبى يقه مقاومت ايران و اشرف و مجاهدين را مى‌گيرد برايش مفهوم نيست و جاى چندانى ندارد. (۳۰دى ۸۸).
درجه عمق پيدا کردن قيام و همچنين ترس و وحشت باند غالب رژيم و قشقرقى که در روزهاى بعد به‌راه مى اندازد به‌حديست که موسوى سريعاً فاصله مى‌گيرد، خط خود را جدا مى‌کند و بيانيه مى‌دهد: «براى مراسم عاشوراى حسينى به رغم درخواستهاى فراوان، نه جناب حجت الاسلام و المسلمين کروبى اطلاعيه دادند و نه حجت الاسلام و المسلمين خاتمى اطلاعيه صادر کردند و نه بنده و دوستانم».علاوه بر اين، براى مصون ماندن از تيغ آخته ولايت، به خواسته اصلى باند غالب رژيم براى موضعگيرى عليه مجاهدين گردن مى‌گذارد. باند ولىفقيه ابتدا به او گوشزد مىکند که در آستانه انقلاب ضدسلطنتى هوادار مجاهدين بوده تا حواس خود را جمع کند. سپس لاريجانى ”برادرانه“ از او مى‌خواهد همسفرى و هم سفرگى پيشين را از سر بگيرند.موسوى که پيداست، حفظ خود به هر قيمت، خط قرمز اوست، قتل جنايتکارانه خواهرزاده خود را که مى‌توانست، با استفاده از محمل خانوادگى، از آن اعتراض بزرگى به‌پا کند، فشار زيادى بر رژيم خون آشام وارد آورد و قيمت حداکثر را از بابت اين جنايت سياسى و در ضمن آن ساير جنايتها، از باند غالب وصول کند، نه فقط اين امر را با ظاهر فروتنانه به حداقل ممکن تخفيف مى‌دهد و از کنارش مى‌گذرد و فعلاً به باند غالب مىبخشد، بلکه بهجاى اين، درست به‌عکس، بر جنايتها و خيانتهاى مجاهدين انگشت مى‌گذارد. تازه در مورد مجاهدين روى دست حريف هم بلند مى‌شود که مطمئن باشيد من خودم از شما دلسوزترم و از پس مجاهدين، بهتر برمىآيم. مى‌گويد: «من بهعنوان يک دلسوز مىگويم منافقين با خيانتها و جنايتهاى خود مردهاند، شما براى کسب امتيازهاى جناحى و کينهورزى آنها را زنده نکنيد».فراتر از اين، بار ديگر بر وفادارى به قانون اساسى ولايت فقيه از جانب خودش و جنبش سبز مهر تأکيد مى‌گذارد: «لازم مى دانم قبل از آن‌که راه حل خودم را براى خروج از بحران مطرح سازم، بر هويت اسلامى و ملى و مخالف سلطه بيگانگان و وفادار به قانون اساسى ما و جنبش سبز، تاکيد نمايم».از دعاوى پيشين، درباره نامشروع بودن رياست جمهورى و دولت احمدى نژاد هم خبرى نيست بلکه خواستار «اعلام مسئوليت پذيرى مستقيم دولت در مقابل ملت و مجلس و قوه قضائيه» مى‌شود! ۴ خواسته ديگرش هم عبارتند از: تدوين قانون شفاف انتخابات، آزادى زندانيان سياسى، آزادى روزنامه‌هاى توقيف شده (يعنى روزنامه‌هاى جناح مغلوب رژيم و نه آزادى همه روزنامه‌ها و مطبوعات)، و همچنين اجتماعات قانونى و تشکيل احزاب (آن هم طبق قانون اساسى ولايت فقيه و نه آزادى بى قيد و شرط احزاب و اجتماعات تا مرز قيام مسلحانه).آقاى موسوى به همين بسنده نمى‌کند و چون خوب مى‌داند که اين خواسته ها يا پوشال بافيست يا طبق ”مرّ قانون“ ولايت، مشروط به «اعتقاد قلبى و التزام عملى» به ولايت فقيه است، بلادرنگ اعلام مى‌کند که حتى در همين موارد هم حاضر به نسيه کاريست و مى‌نويسد: «ضرورتى ندارد همه بندها با هم شروع شود. مشاهده عزم در اين راه به‌ روشنى افق کمک خواهد کرد» ! اما اين چيزها براى معده و روده سيرى ناپذير مقام ولايت، کفايت نمى‌کند و «هل من مزيد» توبه و ندامت مى طلبد!خامنه اى که در روز ۱۹دى در جمع بسيجيان قم روى عبارت ”مرّ قانون“ تأکيد مى کرد، خوب مى فهمد که چه مى گويد. منظورش اين است که: در توبه و ندامت و غلط کردن گفتن، بيشترش اشکالى ندارد ولى نه ”يک کلمه کمتر!“ » (۳۰دى ۸۸).امروز امام جمعه مسخ شده قم با وقاحتى شگفت انگيز در همين باره گفت: «برخى از کسانى که در اين جريانات فريب خورده‌اند لجوجانه با آمريکا هم‌صدا شده‌اند و اين افراد بايد ضمن توبه و استغفار خود را براى اجراى احکام الهى آماده کنند…».
و وقتى موسوى تن به ذلّت مى دهد به خواست خامنه اى و تحت فشار و بر اثر جنجال او اين چنين با خط سرنگونى ولايت، مرزبندى و از موضع «راست» به مقاومت حمله مى کند و مى گويد «جريانهاى منحوسى چون منافقين» را که «با خيانتها و جنايتهاى خود مرده اند… زنده نکنيد»، اين ديگر شليک به دروازه حريف نيست. به‌عکس، دروازه بانى رايگان و کولى دادن به طرف مقابل است. قبل از اين‌که به مجاهدين آسيبى برساند، به زيان خود او و نوعى خودزنى در برابر خامنه اى و تاريکخانه ولايت است. راه خودش را مى بندد و موج خودش فروکش مى کند. اين همان راهى است که خاتمى در خدمتگزارى به ولى فقيه طى کرد، در چاکرى يک آخوند درجه۲ و۳، مانند خامنه اى، تا توصيف «اراده برتر منتسب به وحى» هم پيش رفت، اما از اصلاحات خبرى نشد!خاتمى هرگونه سخن گفتن از تغيير در قانون اساسى ولايت فقيه را هم خيانت خواند، اما باز هم از آن ظرفيتهاى مکتوم در قانون اساسى رژيم ولايت که موسوى هم تازگى در پى کشف آن افتاده، خبرى نشد! سر سائيدن به ولايت فقيه و قانون اساسى آن، شگون و آخر و عاقبت ندارد. زير سر ولى فقيه ر ا بلند مى کند اما سر خودت را پايين مى آورد. بيم آن مى رود که موسوى به جاى اينکه خاتمى را پشت سر خود بکشاند، پشت سر او افتاده باشد.
در روز ۴بهمن در رسانه هاى رژيم آمده بود که «خاتمى در نامه خود به مقام معظم رهبرى عنوان کرده که جريان اصلاح‌طلب و ما، دولت موجود را به رسميت مى‌شناسيم اما بايد جلوى تندروى‌ها را گرفت. تندروى هم در اين سو وجود دارد هم در آن سو». آيا دراين نقطه بيشتر از اين مى شد، موج سبز را در گل و لاى و باتلاق ولايت، قربانى و مضمحل و منفعل کرد؟ اينکه در اين ايام مى گويند جنبش سبز فقط سه سر دارد که موسوى و خاتمى و کروبى است، بسيار مشکوک مى نمايد. هرکس مى داند که خاتمى چگونه و از کجا بين آن دو سر ديگر سبز شد به ما هم بگويد! مشکوک تر از اين، شعارى بود که در ۲۰بهمن تحت عنوان «هشدارهاى کليدى براى راهپيمائى ۲۲بهمن» در انتهاى مجموعه رهنمودها منتشر شد: «درود بر سه سيد حسينى- خمينى و موسوى و خاتمى» !به ‌نظر مى رسد ابداع کنندگان اين شعار قبل از هر چيز قصد کفن و دفن سياسى موسوى را با ساندويج کردن او در ميانه خمينى و خاتمى داشته اند. آيا پيام اين موج سبز همين است؟! همين «۳سيد حسينى» و جا سازى کردن موسوى بين خمينى و خاتمى؟! آيا اين تسليم به مقام ولايت نيست؟ آيا اين منفعل شدن و مضمحل شدن در آستان ولايت و منفعل کردن و مضمحل کردن سايرين نيست؟ باور کنيد که همين مجاهدين و مقاومت ايران که اماج آن گونه حمله هاى آقاى موسوى قرار گرفتند، به نسبت مبدع چنين شعارى، صدبار بيشتر خيرخواه او بوده اند. آخر فراخواندن او به جبهه مردم ايران و راهگشايى براى او در اين مسير کم چيزى نبود. کار هرکس هم نبود. معنى و ارزش آن در سالهاى آينده بيشتر روشن مى‌شود.
در روز ۵بهمن هم با تعجب شنيديم کروبى ضمن تأکيد بر روى تقلبها در انتخابات گفته است «ليکن چون آقاى خامنه اى حکم آقاى احمدى نژاد را تنفيذ کردند به همين خاطر وى (احمدى نژاد) را رئيس دولت اين نظام مى‌دانم».خبرگزارى فرانسه بلادرنگ با مخابره اين خبر از قول کروبى نوشت: «من معتقدم که او رئيس دولت مى باشد يعنى او رئيس جمهور است». چنين بود که به مصداق آن ضرب المثل عاميانه «آخوند از سر خاک برخاست» ! آخر مگر دعواى شما با باند غالب چيزى جز به‌رسميت نشناختن نتيجه انتخابات پرتقلب بود؟ اکنون مىگوييد که چون ولىفقيه تنفيذ کرده، ما هم احمدىنژاد را به‌رسميت مىشناسيم. پس بقيه «تنفيذات» ولىفقيه را هم مىتوان به همين سادگى بهرسميت شناخت. کمااينکه کروبى وقتى رئيس مجلس ارتجاع بود، در موضوع مطبوعات که بحث داغ مجلس بود، وقتى که خامنهاى حکم حکومتى داد، تمکين کرد و بى‌محابا به دفاع از «حکم حکومتى» ولايتفقيه پرداخت و به ديگر اعضاى مجلس رژيم دهنه زد.
در همان ۲۳ رهنمود کليدى که گفتم در ۲۰بهمن براى راهپيمايى ۲۲ بهمن منتشر شد، بوالعجب فراوان است. ابتدا نوشته است «آنچه در پى مى آيد، مجموعه اى از توصيه هايى است که حاصل خرد جمعى سبزها براى حضورى پرشکوه و با اقتدار در جريان تظاهرات ۲۲بهمن است» : - «بهتر است پوشش ظاهرى ”غير متمايز“ و تا حد امکان محافظه کارانه داشته باشيد». - «حتى در مقابل خشونت، خشونت نورزيد». - «شعارهاى هنجارشکن ندهيد». - «از شعارهاى متين و محترمانه‌اى استفاده کنيد که مورد پذيرش همه سبزها و رهبران جنبش سبز باشد و به مخالفان گزک ندهيد». - «با شعارهاى متعادل غير سبزها را سبز کنيد». - «مواظب باشيد صدا و سيما نتواند سناريوسازى کند (مانند کارناوال عاشورا، پاره کردن تصوير امام خمينى، توهين به امام حسين) ». - «مراقب دام و فريب شيادان باشيد - ممکن است با نماد سبز شعارهاى هنجار شکن بدهند، عکس پاره کنند، اتوموبيلى را آتش بزنند و… هرگز با آنان هم صدا نشويد». - «هرگز به کسانى که عکس احمدى نژاد يا رهبر را دارند توهين نکنيد. به بسيجيان توهين نکنيد». عجبا! حتى اتحاديه اروپا و آمريکا هم در بيانيه مشترک خود براى ما چنين شرط و شروطى قائل نشدهاندکه: -مبادا شعارهاى هنجار شکن و ساختار شکن بدهيم، -مبادا عکس خمينى و خامنه اى و احمدى نژاد را پاره کنيم، -مبادا به خمينى و خامنه اى و احمدى نژاد و به بسيجيان توهين کنيم، -مبادا خودروى نظام را که از روى ما يا خواهر و برادر و پدر و مادرمان رد مى شود، يک وقت آتش بزنيم، بهتر است بگذاريم همان زير له بشوند… . -ما فقط مجازيم «با شعارهاى متعادل، غير سبزها را سبز کنيم» ! آن هم به شرط اينکه حتى همان شعارهاى متعادل، اولاً- «شعارهاى متين و محترمانه» باشد. ثانياً- «مورد پذيرش همه سبزها و رهبران جنبش سبز باشد». ثالثاً- «به مخالفان بهانه ندهد» ! واضح است که مى‌خواهد بگويد مبادا شعار مرگ بر ديکتاتور بدهيد. خوب، يکباره بگو به راهپيمايى نرويم و خلاصمان کن! مگر خامنه اى چيزى جز اين مى‌خواهد؟ آخر تا اين‌جا که همه اش ما را در اين راهپيمايى به سياهى لشکر رژيم تبديل کردى.راستى بچه ها چطور است که کفش و کلاه «غير متمايز» به پا و بر سر نموده، سرى به چنين راهپيمايى بزنيم و قربان عمه امان بشويم و برگرديم! البته به نحو کاملاًًًًًًًًًًًًًًًًً متعادل و طورى که مورد قبول همه سبزها و رهبران جنبش سبز باشد!در مقابل يک نسخه پيام تشکر خامنه اى درباره حضور «دهها ميليونى» خود به‌دست مى آوريم تا به ‌قول ولى فقيه براى هميشه از «معاندان و فريب‌خوردگان داخلى» بپرهيزيم، «از خواب غفلت» بيدار شويم و به «صراط مستقيم» ولايت بازگرديم. واقعاً که نه «مجتبى» و نه «محمود» به اين خوبى نمى توانستند «ارشاد» کنند و رهنمودهاى کليدى براى راهپيمايى ۲۲ بهمن بنويسند!
ولى ولايت فقيه باز هم دو قورت و نيمش باقيست! يکى از منابع باند غالب هم هل من مزيد طلبيده و نوشته بود: - «راه پيش روى آقاى موسوى، کاملاًًًًًًًًًًًًًًًً مسدود است اما راه بازگشت وى مسدود نيست البته پر هزينه است. حداقل هزينه‌اش هم سرزنش و مطالبه خانواده‌هاى داغداريست که به خاطر لجبازى وى با قانون، عزيزانشان را از دست داده‌اند» - «امروز آقاى موسوى در بد مخمصه‌اى گرفتار آمده است. ادامه راه برايش تقريبا غيرممکن است، چرا که روز عاشورا معلوم شد از پياده نظام عظيم وى در ۲۵خرداد، فقط عده‌اى آشوبگر ته کار مانده‌اند و تازه از او هم دستور نمى‌گيرند، بلکه گوش به فرمان لندن و واشنگتن و حيفا و اردوگاه اشرف هستند» (۲۰بهمن).در روز ۱۳بهمن باند غالب، شعارهاى حاميان موسوى را هم به مجاهدين نسبت داد و نوشت: «پلاکاردها و شعارها و عربده‌ها با خودکار سبز منافقين نگاشته مى‌شود». هدف باند غالب واضح است: پرتاب کردن موسوى به عقب در تهران و سرکوب مجاهدين در اشرف. ما البته در هر دو وجه، خلاف اين را مى‌خواستيم و باز هم مى‌خواهيم. حالا بگوييد ببينيم آن رهنمودهاى کليدى براى راهپيمايى ۲۲بهمن با «خودکار سبز» چه کسى جز خامنه اى نوشته شده است؟
باند غالب تمامى شعارهاى سراسرى و مردمى را هم به مجاهدين نسبت داد و نوشت: - «تحريک به سردادن شعار عليه رهبر معظم انقلاب به دليل عناد بارز اين گروهک تروريست با اصل ولايت فقيه از همان ابتدا در بيانيه‌هاى آنان پيگيرى مى‌شد» - «آنها براى روز قدس شعار ”نه غزه، نه لبنان، جانم فداى ايران“ را براى مقابله با ابتکار تاريخى امام خمينى درباره حمايت از فلسطين ساختند و براى ۱۳آبان روز جهانى مبارزه با استکبار جهانى، شعارهاى ”مرگ بر ديکتاتور“ ، ”مى‌جنگيم، مى‌ميريم ايران رو پس مى‌گيريم“ . ”تجاوز، جنايت – مرگ بر اين ولايت“ را تدارک ديدند و به درستى در بيانيه‌ها از آنها به عنوان شعارهاى ”اشرف نشان“ ياد کردند».« ”مرگ بر اصل ولايت فقيه“ ، ”جنتى لعنتى، تو دشمن ملتى“ ، ”بسيجى برو گمشو، امروز غذا نميدن“ ، ”بسيجى دروغگو، کارت دانشجوييت کو؟“ ، ”چى‌ شده چى شده، بسيجى وحشى شده“ ، ”ما همه با هم هستيم، دانشجوى نترسيم“ را در بيانيه‌هايشان سر دادند و در تهران نيز حاميان موسوى پشتگرم حمايتهاى او و کروبى در قالب بيانيه‌ و مواضع ساختارشکنانه در جريان اغتشاشات سر دادند».«سردادن شعارهايى هم‌چون: ”مى‌کشم، مى‌کشم، آن‌که برادرم کشت“ . ”بسيجى يزيدى، خشم ما رو نديدى“ ، ”تجاوز توى زندان، اين‌هم بود توى قرآن؟“ ، ”ابوالفضل علمدار، خامنه اى رو بردار“ . ”پول نفت چى شده، خرج بسيجى شده“ ، ”يا حجت‌ابن الحسن، ريشه ظلمو بکن“ آرزوى منافقين بود که در بيانيه خود به همين مناسبت مورد تأکيد قرار دادند و از زبان کسانى جارى شد که موسوى آنها را ”خداجو“ ناميد» (رجا نيوز ۱۳بهمن ۸۸).
فکر مى‌کنم علاوه بر غلظت نظامى و نقش سپاه پاسداران به عنوان «مبنا» که پاسخ نهايى آن در ارتش آزاديست، واضح است که «شرط» تعيين کننده ايى که مى توانست نتايج قيام در ۲۲بهمن را بکلى متفاوت کند همان عنصر رهبرى و رهبرى کننده است. در عين حال قيام پس از ۸ماه آنقدر استمرار و تعميق پيدا کرده است که هر چقدر هم آن را سرکوب کنند، باز هم مى‌توان به تثبيت آن به عنوان راهگشا و معين عمل تسريع کننده و سمت دهنده تحولات آينده در راستاى انقلاب دموکراتيک يقين کرد.با مرزبندى قاطع با خط انفعال و تسليم طلبى در برابر ولى فقيه ارتجاع، بايد جبهه تغيير و سرنگونى رژيم را تقويت کرد تا جناحهاى مغلوب نتوانند قيام را قفل کنند. درست به همين خاطر، بايد فرصت چهارشنبه سورى را براى شعله ور کردن قيام بر حق مردم ايران عليه ديکتاتورى و فاشيسم مذهبى مغتنم شمرد. با تمام قوا براى آن آماده شويد.
سلام بر خلق- سلام بر آزادىرود خروشان خون شهيدان در پرتو مهر تابان مقاومت و آزادى ايرانضامن پيروزى محتوم خلق ماستمسعود رجوى۲۳بهمن۱۳۸۸

استراتژي قيام و سرنگوني,سلسله آموزش براي نسل جوان در داخل كشور-جبهه خلق و استراتژي سرنگوني-قسمت هشتم-مسعود رجوي

استراتژى قيام و سرنگونىاشرف كانون استراتژيكى نبردنقدينه بزرگ ملت درمبارزه آزادىبخش با رژيم ولايتپيام به رزمندگان ارتش آزادىو نيروهاى انقلاب دموكراتيك در سراسر ميهن اشغال شدهمسعود رجوى-30دى 1388سلسله آموزشبراى نسل جوان درداخل كشور(قسمت هشتم) مسعود رجوي رهبر مقاومت ايران
فصل هشتم-جبهه خلق و استراتژى سرنگونى
بر اساس آن‌چه تاكنون گفتيم، از 30خرداد 1360، استراتژى جبهه خلق، تغيير و سرنگونى رژيم ولايتفقيه براى آزادى و جايگزين كردن حاكميت جمهور مردم، يعنى توده مردم ايران است. فصل مشترك جبهه خلق، تعارض وتضاد آشتىناپذير با ديكتاتورى ولايتفقيه و غصب حاكميت مردم ايران است. استراتژى سرنگونى از همين جا حقانيت و ضرورت پيدا مى‌كند.
از اين‌روست كه از 30خرداد سال 60 تا همين امروز، از اين اصل بنيادين در هيچ شرايطى كوتاه نيامده و پيوسته بر آن تأكيد كردهايم. رژيم ولايتفقيه حاكميت مردم را در جريان انقلاب مردم ايران برضد ديكتاتورى سلطنتى، ربوده و آن را با شرك و ارتجاع، به مايملك خداگونه و انحصارى خود تبديل كرده است. حق حاكميت مردم ايران را غصب كرده است. ”ولايت“ و حكومت و حاكميت آن مطلقاً نامشروع و سراپا باطل است.
خواست مقدم و عاجل مردم ايران، آزادى و حاكميت مردم است و اين جز از طريق سرنگونى رژيم ولايت‌فقيه به‌دست نمىآيد. نفى كامل رژيم ولايتفقيه، مرز متمايز وخط قرمز پيكار آزادى مردم ايران، معيار تشخيص دوست از دشمن، مبناى تنظيم‌رابطه با همه افراد و جريانهاى سياسى، و شاخص جذب و دفع نيروهاست. هويت سياسى ايرانيان ميهن‌دوست و آزادىخواه بر همين اساس تعريف و مشخص مى‌شود. بنابراين «جبهه خلق» يا «جبهه مردم ايران»، بهمعنى علمى دربرگيرنده تمام طبقات و اقشار و جريانها و نيروها و افراد ايرانى است كه خواستار تغيير و سرنگونى ديكتاتورى ولايتفقيه و برقرارى دموكراسى، و در يك كلام، خواستار حاكميت جمهور مردم ايران هستند. «جبهه خلق» يا «جبهه مردم ايران»، دربرگيرنده مجموعه نيروهايى است كه مشتركاً تحت ستم و سركوب رژيم ضدبشرى ولايتفقيه قرار دارند و به همين خاطر مىتوانند به‌طور مشترك و همبسته و متحد در سرنگونى اين رژيم شركت و آن را محقق كنند.
معيار عمده براى شناخت و تعيين اعضا و اجزاى «جبهه خلق» يا «جبهه مردم ايران» در برابر رژيم ولايتفقيه، منافع مشخص عينى آنها پيشرفت جامعه و توانايى آنها براى شركت در به انجام رساندن وظيفه سرنگونى است. سرنگونى اين رژيم، وظيفه هر ايرانى آزادىخواه و ميهن پرست و هويت سياسى هر نيروى ملى و انقلابى و مردمى است. براى همسويى و اشتراك و اتحاد عمل در همين خصوص شوراى ملى مقاومت ايران طرح «جبهه همبستگى ملى براى سرنگونى استبداد مذهبى» را ارائه كرده است.
هم‌چنان‌كه دربيانيه ملى ايرانيان يادآورى شده: «بعد از جنگ جهانى دوم، اغلب كشورهاى جهان، نازيسم و فاشيسم را مرامهايى ضدبشر شناختند و در قوانين خود هر گونه تبليغ و ترويج آنها را جرم و مستوجب كيفر اعلام كردند» (بيانيه ملى ايرانيان). اكنون پس از 30سال تجربه، هر ايرانى آگاه و آزادىخواه به روشنى مى‌داند كه ولايتفقيه، از نظر ماهيت جنايتهايش در مورد مردم ايران، بسا فراتر از آن مرامهاى ضدبشر رفته است.
كلمات ضدخلق و ضدخلقى، ضدمردم و ضدمردمى، از همين جا و در تضاد با آزادى و حاكميت مردم معنا و مفهوم پيدا مى‌كند. در زمان شاه با ديكتاتورى سلطنتى مىجنگيديم و اكنون طرف جنگ ما و مردم ما استبداد مذهبى، همين رژيم ولايتفقيه، است. به همين خاطر شالوده شوراى ملى مقاومت ايران از روز نخست، ”نه شاه، نه شيخ“ بوده است. نفى ديكتاتورى لازمه برقرارى دموكراسى و اثبات حاكميت مردم است.
”انقلاب دموكراتيك“ آن روى سكه استراتژى سرنگونى براى آزادى و حاكميت مردم ايران در اين مرحله تاريخى است. ”انقلاب“ را قبلاً دگرگونى جهش‌وار و تكاملى از طريق سقوط طبقه حاكم و انهدام نهادها و روابط مربوط به آن توسط توده‌هاى مردم تعريف كرديم. ”دموكراتيك“ بهمعنى ”مردم سالارانه“ ، برگرفته از كلمه ”دموكراسى“ يك واژه يونانى، مركب از كلمه ”دموس“ بهمعنى مردم و ”كراسى“ بهمعنى حكومت است كه آن را به فارسى، ”مردم سالارى“ ترجمه مى‌كنند. اكنون روشن مى‌شود كه همه مدافعان ديكتاتورى، بالاخص مدافعان و مأموران و قداره بندان و قلم زنان و مداحان و روضه خوانان رژيم ولايتفقيه و اصل ولايتفقيه كه عصاره و ”عمود خيمه“ استبداد مذهبى و قانون اساسى آن است از جبهه خلق خارج و در جبهه ضدمردم ايران قرارمى‌گيرند. هم‌چنين همه خيانتكارانى كه به‌جاى سرنگونى اين رژيم درصدد سربريدن و نابودى و متلاشى كردن اشرف و مجاهدين هستند، هر كس و در هر كجا و تحت هر عنوان و پوششى كه باشد، ادامه و امتداد همين رژيم در داخل يا خارج كشور است.
***
از آن‌جا كه استراتژى نفى و سرنگونى ولايتفقيه، حقانيت و ضرورت دارد و مهمترين و بالاترين اصل و فصل مشترك جبهه خلق است، شوراى ملى مقاومت، طبق ماده 1 اساسنامهاش، از همان سال 1360 «براى سرنگونى رژيم خمينى و استقرار دولت موقت تشكيل شده است».
-طبق ماده 1 برنامه شورا، دولت موقت «اساسا وظيفه انتقال ”حاكميت“ به مردم ايران و مستقر ساختن حاكميت جديد ملى ومردمى را بعهده دارد». -طبق ماده 3 برنامه شورا، «پس از خلع يد و سلب حاكميت از رژيم ضدخلقى خمينى، كه حياتىترين حق مشروع مردم ايران يعنى ”حق حاكميت مردم“ را غصب نموده» است، اين دولت بايد ”حداكثر تا 6ماه“ «مجلس مؤسسان و قانونگذارى ملى» را «از طريق انتخابات آزاد، ‌ با رأى عمومى، مستقيم، مساوى و مخفى» با «هرگونه نظارت و تضمين لازم» تشكيل بدهد و بلافاصله استعفاى خود را به اين مجلس تقديم كند. نخستين وظيفه مجلس مؤسسان و قانونگذارى ملى، «تدوين قانون اساسى و تعيين نظام جمهورى جديد» است.
-طبق ماده 5 برنامه شورا، «كليه مقامات، مسئوليتها و نهادهاى دوران انتقال، صرفاً جنبه موقتى داشته و فقط تا استقرار مقامات، مسئوليتها و نهادهاى جديد برطبق قانون اساسى جديد معتبر است». -علاوه بر اين، شوراى ملى مقاومت براى رفع هرگونه سوءتفاهم پيرامون موقعيت و اختيارات خود پس از سرنگونى رژيم ولايتفقيه، با صراحت و به اتفاق آرا اعلام كرده است: «هيچ‌يك از مصوبات شوراى ملى مقاومت، بخشى از قانون اساسى نظام جمهورى آينده كشور كه توسط مجلس مؤسسان و قانونگذارى ملى تدوين خواهد شد تلقى نمى‌شود».
***
استقبال از هرگونه فاصله گرفتن از ديكتاتورى و بازگشت به جبهه مردم ايرانما از خروج از جبهه خلق و تغيير آشكار يا بالفعل تضاد اصلى عليه مقاومت ايران و عليه مجاهدين و اشرف، كه به‌سود ديكتاتورى ولايتفقيه است، متنفريم. گرايشهاى اپورتونيستى و كمرنگ شدن مرزبنديها و خطوط قرمز در قبال تماميت رژيم و مدافعان و همسويان آن را محكوم مى‌كنيم. از بارزشدن خصايص اپورتونيستى و زدن زيرآب مقاومت تمامعيار در برابر اين رژيم، منزجريم.
در مرحله بلوغ اپورتونيسم و بروز ماهيتهاى ارتجاعى، هم جبهگى آشكار يا بالفعل با ولايتفقيه را غيرقابل قبول و غيرقابل تحمل مى‌دانيم. اما دقيقاً به‌خاطر جديت و ايستادگىمان در همين مواضع، به‌طور مضاعف، از هر گونه فاصله گرفتن از استبداد و وابستگى و مخصوصاً فاصله گرفتن از ولايتفقيه و رژيمش و پشت كردن به آن و نهايتاً از بازگشت به جبهه خلق، استقبال و حمايت مى‌كنيم. اينهم نه يك امر دلبخواه، بلكه يك وظيفه ملى و ميهنى و انقلابى، بر اساس همان تعاريف و شاخصها و معيارهايى است كه در اثبات صداقت نسبت به استراتژى سرنگونى و مبانى آن، بحث كرديم.
***
وقتى آيتالله منتظرى كه در اعلميت او بر سايرين جاى ترديد نبود، به عدم صلاحيت و عزل خامنهاى از ولايت جائرانهاش، حكم داد، من در 19تير همين امسال، خاضعانه اين حكم را ”شايان تقدير“ خواندم و يادآورى كردم «بالاترين سرمايه دنيوى و اخروى منتظرى در پيشگاه خدا و خلق همانا عزل او توسط خمينى دجال از منصب جانشينى، به‌خاطر اعتراض به قتلعام زندانيان مجاهد است». در عين حال با صراحت به استحضار رساندم: «جاى آن دارد كه آقاى منتظرى كه اكنون در 87سالگى بسرمى‌برد، براى خير دنيا و آخرت خود و جبران مافات، قبل از ممات، تمامى حق و حقيقت را خالصانه و لوجهالله با مردم ايران در ميان بگذارد. حق و حقيقت همانا غصب حاكميت حقوق مردم ايران و سرقت انقلاب ضدسلطنتى تحت عنوان ولايتفقيه است. لكه ننگ و رژيمى كه بايد بالكل از تاريخ ايران و از دامن مطهر اسلام علوى زدوده شود… اميدواريم كه آقاى منتظرى در همين رابطه، هرگونه ”ترس از مخلوق“ و كفار و مشركان آزادى و حقوق ملت ايران از قبيل خامنهاى و احمدىنژاد را به كنارى بگذارد و به اين وسيله دين خود را به ايران و اسلام و به‌ويژه به ائمه تشيع، ادا كند. در راستاى اداى همين وظيفه، براى او آرزوى سلامت و توفيق و طول عمر مى‌كنم».
***
در 13تير همين امسال گزارش کميته صيانت از آراى موسوى با ذكر موارد جديدى از دجالگرى و تقلبات نجومى در انتخابات رژيم آخوندى منتشر شد. در اين گزارش از جمله فاش شده بود كه وزارت كشور و 25 استاندار نظامى آن در مجموع 22 تا 32 ميليون برگه رأى مازاد بر نياز، مورد استفاده قرار دادهاند و علاوه بر آن در اتاق ”تجميع آراء“ ، كه همان تاريكخانه وزارت كشور نظام باشد، هر طور كه خواستهاند رقم سازى كردهاند.
در همان روز سيزدهم تير، ولىفقيه ارتجاع در ارگان اخص خود (كيهان آخوندى)، موسوى را به ارتكاب ”جنايت“ ، انجام ”مأموريت ديكته شده بيرونى“ و ايفاى نقش ”ستون پنجم“ دشمن متهم كرد كه يا بايد ”توبه“ كند و ”عذر تقصير“ بخواهد يا ”مجازات قطعى (را) به جرم قتل انسانهاى بىگناه، برپايى آشوب و بلوا، اجير كردن اراذل و اوباش براى تعرض بهجان و مال و ناموس مردم، همكارى آشكار با بيگانگان و ايفاى نقش ستون پنجم آمريكا“ بپذيرد.
من بلادرنگ، اعلام كردم كه به‌ دور از هر گونه ”نكوهش و بستانكارى“ از موسوى، ”وظيفه و اصول ما اقتضا مى‌كند كه در برابر ياوهها و تهديدها و تيغكشى پررذيلت سردمدار ولايت“ ، نكات زيررا خاطرنشان كنيم: «1-محكوم كردن هرگونه تعرض و ستمى كه بر موسوى و خانواده و اطرافيان او در چارچوب همين رژيم جريان دارد. هم‌چنين اخطار به رژيم در مورد محاكمه و مجازات وى با تأكيد براين‌كه مسئوليت هر گونه تعرض، دستگيرى يا اقدام تروريستى برعهده شخص خامنهاى است. 2-هشدار نسبت به امنيت و سلامت آقاى موسوى و درخواست از دبيركل و شوراى امنيت مللمتحد براى اعزام بلادرنگ يك هيأت نظارت بينالمللى به تهران در همين خصوص و وادار كردن رژيم به ابطال انتخابات نامشروع و پذيرش انتخابات آزاد تحت نظر مللمتحد براساس حق حاكميت مردم ايران. 3-فراخوان به ملل متحد، به كميسيون حقيقت ياب بينالمللى، به حقوقدانان و سازمانهاى جهانى مدافع حقوقبشر، و به همه دولتهايى كه نتيجه انتخابات قلابى در ايران را بهرسميت نشناختهاند؛ براى ارجاع پرونده اين انتخابات و سركوب مردم ايران و كشتار بيگناهان به شوراى امنيت ملل متحد.
بىگمان بازگشودن پرونده انتخابات ايران در شوراى امنيت، در خدمت صلح جهانى است. زيرا به ممانعت از تسليح اتمى و صدور تروريسم و دستاندازى فاشيسم مذهبى حاكم بر ايران به عراق و لبنان و فلسطين هم منجر مى‌شود».

***
يك هفته بعد، من از اينهم فراتر رفتم و در 20تير در يك موضعگيرى علنى به ”رياست و اعضاى خبرگان نظام“ كه رفسنجانى رئيس آن است اندرز و پيشنهاد دادم: «با سلام به آقايانى كه در خبرگان رهبرى جلوس فرموده و به پاسدارى از جوهره و جانمايه نظام ولايتفقيه اشتغال داريد. مخاطب قرار دادن حضرات براى اين‌جانب بسيار دردناك و پر صعوبت است چرا كه مجلس خبرگان در اين رژيم نماد غصب و سرقت حق حاكميت مردم ايران و از اين‌رو مصداق بارز مغضوب عليهم از جانب خلق و خالق است. ليكن اميد است در بحبوحه قيام ملت، برخى آقايان صداى انقلاب نوين مردم را شنيده باشند.
مطمئناَ همه حضرات در شرايط و سن و سالى هستيد كه مانند حقير به ياد مىآوريد كه مجلس خبرگان، از اساس محصول خيانت خمينى به مردم ايران و خلف وعده او درباره تشكيل مجلس موسسان با انتخاب آزاد ملت ايران است. از جانب مردم ايران و نسل انقلاب (انقلاب ضدسلطنتى) كه خمينى را به قدرت رساند و براى او فرش خون گسترد سخن مى‌گويم، از جانب محكومان به اعدام، از جانب شكنجه شدگان، از جانب زندانيان سياسى و همه آنها كه حاصل رنج وخونشان براى آزادى را خمينى ربود و ولايتش را در نهادى نامشروع به نام خبرگان، نهادينه كرد.
اما هدف از تحرير اين سطور، طعن و لعن نيست. هدف من يك اندرز و دو پيشنهاد است، هرچند بيم آن دارم كه به مصداق آيه شريفه «لا تحبّونَ النَّاصحينَ» نصحيت كنندگان را خوش نداريد. با اين‌همه، از بابت اتمام حجت و ثبت در سينه تاريخ، بهعنوان اندرز درباره ”استبداد زير پرده دين“ كه تعبير پدر طالقانى است، به عرض مىرسانم: باور كنيد كه آب از سر اين رژيم و سلطنت مطلقه دينى، هم‌چون سلطنت شاهنشاهى، گذشته و بهتر است آقايان در فكر كاستن از بار تقصيرات خود در محضر عدل الهى و پيشگاه ملت ايران باشند و بدنامى و نفرت و انزجار بيشتر بهجان نخرند.
پيشنهاد اين است كه: با توجه به حكم اخير آقاى منتظرى درباره عزل تلويحى خامنهاى، كه تالى تلو حجاج بن يوسف در روزگار ماست، براى ممانعت از خونريزى و بغى و فساد هر چه بيشتر از سوى نامبرده: اولاً-با تشكيل جلسه فوقالعاده خبرگان، خامنهاى را بركنار و موقتاً آقاى منتظرى را كه اَعلَم همه شمايان است، جايگزين كنيد تا مقدمات انتخابات آزاد تحت نظارت بينالمللى براساس اصل حاكميت مردم ايران فراهم شود. ثانياً-پس از اتخاذ اين تصميم، بلادرنگ مجلس خبرگان را منحل كنيد و آن را از دامان خود و روحانيت معاصر بزداييد.
همه شما به خوبى مى‌دانيد كه براساس معيارها و قانون خودتان، خامنهاى هرگز و هيچ‌گاه در سطح و جايگاه مرجعيت و ولايت نبوده است. موسوى اردبيلى در نماز جمعه دوم تيرماه 1368، سه هفته پس از مرگ خمينى، به صراحت خاطرنشان كرد، علت انتخاب خامنهاى بهعنوان ولىفقيه از سوى خبرگان، ترس از مجاهدين و ارتش آزادىبخش ملى ايران و مبادرت كردن آنها بهعمليات ديگرى مانند فروغ جاويدان بوده است. او گفت: «دوستان مىترسيدند و مىلرزيدند، دشمنان هم خيلى اميدوار بودند به چنين روزى» كه همه مسئولين نظام بهزودى «تكه و پاره شوند».
رفسنجانى هم در نماز جمعه هفتم آذر 1376 درباره عنوان مرجعيت براى خامنهاى تصريح كرد: «شماها همه يادتان است كه دورانى كه (بحث) مرجعيت بود من سخنرانى نكردم. درباره مرجعيت ايشان هيچ نگفتم و هيچكس از من چيزى نشنيده. شايد هم باعث تعجب شماها باشد كه چرا فلانى حرف نمىزند. خيليها هم از من مىپرسيدند، ولى من نخواستم بگويم چرا؟ … من مى‌دانستم ايشان راضى نيست مرجع بشود. يقين داشتم كه ايشان مخالف است».
فضيحت به حدى بود كه خامنهاى سرانجام از دعوى مرجعيت عقب نشست و به معرفى خود بهعنوان مرجع شيعيان خارج از ايران اكتفا كرد و به خواندن ”درس خارج“ روى آورد… … اما اگر آقايان درباره جايگزينى موقت منتظرى، از اين نظر مشكل داشته باشند كه با حرف صريح خمينى مبنى بر فقدان طاقت و لياقت و سادهلوحى منتظرى، چه بايد كرد؟ و به‌خصوص اگر نامه خمينى به منتظرى در ششم فروردين 1368 را راهبند مى‌دانيد كه نوشته بود منتظرى در ”هيچ كار سياسى“ نبايد دخالت كند؛ توجه شما را به نامه 8فروردين1368 خود خمينى جلب مى‌كنم كه نوشته است: «در اسلام، مصلحت نظام، مقدم بر هرچيز است» ! ملاحظه مىفرماييد كه در شريعت خمينى هيچ چيزى مانع آن‌چه شما بخواهيد براى نجات خود انجام بدهيد، وجود ندارد. با آرزوى توفيق براى پذيرش رأى و حاكميت مردم ايران و جلب رضايت خلق و خالق»
***
هم‌چنين وقتى كه كروبى هم به تنگ آمد و 21سال بعد از منتظرى و با همان توصيف منتظرى پس از قتلعام زندانيان در سال 1367 نوشت: «اتفاقى در زندانها رخ داده است كه چنانچه حتى اگر يك مورد نيز صدق داشته باشد، فاجعه‌يى است… كه روى بسيارى از حكومت‌هاى ديكتاتور از جمله رژيم ستمشاهى را سفيد خواهد كرد»، در 18مرداد نوشتم: «اى كاش كه آقايان منتظرى و كروبى و ديگرانى كه از اين پس به آنان مىپيوندند، از سى سال پيش نسبت به همين شقاوتها و شناعتها بيدار و هشيار شده بودند. افسوس… اما باز هم دير نيست و بنى بشر براى جبران مافات تا لحظه وفات فرصت و امكان بازگشت دارد. توبوا إلَى اللَّه تَوبَهً نَّصوحًا. به خدا و خلق باز گرديد و تو به بازگشت نا پذير نصوح به جاى آوريد.
آخر در زندانها و شكنجهگاههاى خمينى و لاجوردى و در واحدهاى مسكونى قزلحصار از اول همين بساط بود. فتواى خون كشيدن از زندانيان قبل از اعدام براى جبهههاى جنگ ضدميهنى را به ياد داريد؟ فتواى تجاوز به دختران قبل از اعدام براى اين‌كه به بهشت نروند را به ياد داريد؟
گمان مى‌كنيد پاسدار شكنجهگر احمدىنژاد يا پاسدار شكنجهگر حسين شريعتمدارى از كجا و طى چه پروسهيى به قعر جنايت و رذيلت و وقاحت درغلتيدند؟ بسيارى شاهدان، هنوز حيّ و حاضرند هر چند كه هزاران و هزاران تن ديگر از آنان تيرباران يا بهدار كشيده شدند. نگاهى هم به صحنههاى جنايت دست آموزان رژيم ولايت در اشرف بيندازيد. باور كنيد كه ميليونها نفر در سراسر جهان به خود لرزيدند، اشك ريختند و خونشان به جوش آمده است. در عين حال در برابر پايدارى شگفت فرزندان رشيد ايران براى آزادى، سر تعظيم فرود مىآورند و به حتميت پيروزى مردم ايران يقين مىكنند».
من در همين پيام خاطرنشان كردم: «واضح است كه تا همين جا هم كه كروبى قدم برداشته، بهاى سنگينى دارد. تا همين جا هم شايسته و ارزشمند است و خدا از معاصى كبيره در خدمت به يزيديان و فرعون و طاغوتهاى عمامهدار زمان مانند خمينى و خامنهاى، مى‌كاهد. اين البته به رابطه او و هركس ديگر، با آفريدگارش برمىگردد. آن‌چه من مىخواهم با آرزوى در امان ماندن كروبى از گزند خامنهاى و دژخيمان و جلادانش بگويم، تنها يك نكته است. نه فقط به او، بلكه خطاب به همه آنهايى كه در درون يا حاشيه همين رژيم به‌ستوه آمده و از كثرت و غلظت فاجعهها و ستم اكنون به خود مىلرزند.
چه خوب كه بخشى از حقيقت تكاندهنده را بيان مى‌كنيد و به همين ميزان نزد خلق و خالق مأجوريد. اما باور كنيد كه خانه از پاى‌بست ويران است و خشت ولايت از روز اول كج و برخلاف رأى و حاكميت ملّت و با خنجر و خيانت نسبت به انقلاب ضدسلطنتى كار گذاشته شده است.
جرثومه و امالفساد، همين رژيم ولايت و حاكميت آخوندىست. در اوين يا كهريزك يا هزاران زندان و شكنجهگاه و خانههاى امن اطلاعات و سپاه هيچ فرقى نمى‌كند. از كوزه همان برون تراود كه در اوست. دادگاهها و تبليغات و اتهامات و برچسبهاى اين رژيم، از ابتدا، همين بود. كدام كلمه بود كه خمينى آن را ذبح نكرده باشد؟ مگر نمىگفت كه مجاهدين خرمنهاى روستائيان را آتش مىزنند؟ مگر به تناوب نمىگفت جاسوس شوروى و عامل آمريكا و اسرائيل و بعث عراق هستند؟ بله، اين رژيم، همان است كه بود. تنها راه، آزادى و حاكميت مردم است. اين تمامى حقيقت است.
به‌خدا سوگند كه در بيان اين حقيقت بهاندازه دانه ارزنى هم، منفعت شخصى يا گروهى را در نظر ندارم. با اشرفيان خونفشان و با اشرفنشانان در ايران و سراسر جهان، براى چادر زدن در خاوران هم اعلام آمادگى و ثبت‌نام كردهايم. اگر خواستار آسودگى و خلاصى خود و رها شدن مردم ايران از اين همه ظلم و ستم هستيد، اين تمامى حقيقت است. تنها راه، آزادى و حاكميت مردم ايران است. درست به همين دليل، به‌خاطر عصمت جسم وجان، و روح و روان مردم ايران، و همان پسران، و همان دختران، و به‌خاطر سعادت و حق حاكميت يك خلق در محنت و زنجير، با تمام وجود فرياد بزنيد: مرگ بر ديكتاتور مرگ بر خامنهاىحكومت آخوندى، سرنگون، سرنگون، سرنگون».
***
اما متاسفانه بعد از قيام عاشورا و راديكال شدن اوضاع، كروبى هم چهار روز بعد از موسوى، عيناً با همان الگو، براى در امان ماندن از تيغ آخته ولايت، به خواسته اصلى خامنهاى كه با قاضى صلواتىاش در پى زمينهسازى براى اعدامها بود تن داد و گفت: «با دست خودشان بهزور دلسوزان را به مجاهدين وصل مىکنند و يک سازمان مرده منافق صفت را زنده مىکنند». كروبىگمان كرد به اين وسيله توپ را به زمين باند غالب مىاندازد در حاليكه فىالواقع به دروازه خودش شليك كرد!
البته آقاى كروبى يك چيز را واقعاً درست مى‌گويد، نبايد فرق ”دلسوزان“ رژيم ولايتفقيه را با مجاهدينى كه مى‌خواهند ريش و ريشه اين رژيم را بسوزانند، ناديده گرفت! كروبى هم‌چنين به باند غالب ايراد گرفت كه «منتقدان خود را منافق مىنامند». و افزود «خدايا تو شاهد باش که چگونه يک جدال سياسى را به يک جنگ مذهبى تبديل کردندبه‌نظر من حاج آقا كروبى درست مى‌گويد. اين ولىفقيه است كه در تنگناى قيام به آن‌جا رسيده كه منتقد و به گفته لاريجانى ”برادر همسفر و هم سفره“ خودش را هم حالا به مجاهدين مىچسباند و ادعا مىكند كه موسوى و كروبى راه مجاهدين را مى‌روند. هر چقدر هم ما تكذيب مى‌كنيم فايده ندارد!
به‌خصوص در مورد تبديل ”جدال سياسى“ به ”جنگ مذهبى“ هم، من به حرف حاج آقا كروبى اكتفا مىكنم و مى‌گويم: خدايا تو شاهد باش كه از روز اول هم در رژيم ولايت به انحصار طلبى و استبداد دينى و تمام جرم و جنايتهاى سياسى لباس دين و جنگ مذهبى پوشاندند. بر مجاهدين نام منافقين گذاشتند. جنگ هشت‌ساله ضد ميهنى را هم كه از روز اول با دست برداشتن از صدور ارتجاع و تروريسم، قابل اجتناب بود و مخصوصاً بعد از عقبنشينى نيروهاى عراقى در خرداد 1361، ديگر هيچ عذر و بهانهيى براى ادامه دادن آن وجود نداشت، شش سال ديگر با صدها هزار كشته و ميليونها آواره و معلول و مجروح و با بيش از 700ميليارد دلار هزينه و خسارت اضافه براى ملت ايران ادامه دادند. به آن لباس ”دفاع مقدس“ پوشاندند، نعرههاى ”قدس قدس از طريق كربلا“ سردادند. براى روحيه دادن به پاسداران و بسيجيها انبوهى امام زمان قلابى بر روى اسب سفيد، به جبههها فرستادند و هزاران كليد حلبى بهشت توزيع كردند. البته امام ملعون، در عين دريافت كلت و كيك و انجيل از آقاى ريگان و دريافت سلاحهاى اسرائيلى، خودشان فرمودند كه ”صلح با صدام دفن اسلام است“ . البته در سال 1365 هم كه خودشان آن را ”سال تعيين سرنوشت“ اعلام نمودند، از طريق رفسنجانى صراحتاً اعلام كردند كه آمادگى دارند با هر حكومت ديگرى در عراق ولو كاملاًًًًًًًًًًً ”آمريكايى“ باشد، قرارداد صلح امضاء كنند.
تعجب من فقط از فراموشكارى آقاى كروبى است كه شايد هم سهواً باشد والله اَعلَم! آخر مگر يادتان رفته است كه امام ملعون، خودشان به لسان و قلم نامبارك گفتند و نوشتند كه آن‌چه بر همه چيز اولويت دارد حفظ نظام است و دين و شريعت و بقيه چيزها فرع است. براى همين چنان‌كه شما هم فرمودهايد مصلحت نظام هميشه در پوشاندن لباس مذهبى بر جنگ و جدال سياسى بوده است و تازگى ندارد. حالا هر چقدر هم شما قسم و آيه بخوريد كه دلسوزتر هستيد و مى‌خواهيد نظام را اصلاح كنيد، اينها باور نمىكنند! فقط يك اشكال مختصر در محاسبات سياسى جنابعالى به‌چشم مى‌خورد كه عنايت نداريد. ”فضولتاً“ ! عرض مىكنم كه ”اصلاح“ اين نظام، در باب ”اسقاط“ صرف مى‌شود! از دود و دم هشت ساله آقاى خاتمى در باب آرايش و اصلاح نظام عبرت بگيريد و اجازه بدهيد از قول رودكى اضافه كنم: آن كه نامُخت از گذشت روزگار نيز ناموزد ز هيچ آموزگار
***
از مهندس بازرگان ياد بگيريد! اگر موسوى و كروبى و امثال ايشان باور كنند كه قصد بدى درباره آنان ندارم، مى‌خواهم مجدداً از بازرگان ياد كنم، شايد كه اينان ياد بگيرند. هر چند كه به خواست و انتخاب و اراده خودشان مربوط است. يكى از نقاط مثبت بازرگان بهعنوان نماينده تتمه بورژوازى ايران در دولت و مجلس خمينى، اين بود كه برخلاف آخوندها و حتى همين آقايان موسوى و كروبى، حرفها را نمىپيچاند. رك و روشن و صريح مى‌گفت كه من انقلابى نيستم، اگر بولدوزر مى‌خواهيد، من ”فولكس واگن“ هستم! صريح مى‌گفت كه تا استقرار نظام جديد به همان نظام قبلى، ولى بدون شاه و سلطنت، عمل مى‌كند و خارج از آن وظيفه‌يى براى خودش قائل نيست.
هيچ‌وقت هم برخلاف آخوندها از استكبار و استكبار ستيزى حرفى نزد و صرفاً استبداد را هدف قرار مى‌داد. يكبار با طنز جالبى در سخنرانى درگذشت پدر طالقانى گفت: نمى‌دانم چرا براى پيغمبر يك صلوات ولى براى امام خمينى سه صلوات مى‌فرستند؟! در مورد مجلس رژيم هم گفت كه تا نمايندگانش را از ”شير امامت“ نگيرند، مجلس نخواهد شد! درباره استفاده‌هاى عوامفريبانه مرتجعين از مفهوم شهادت هم گفت: ”تا وقتى كه نوشيدن شربت شهادت مجانى است، اوضاع به همين ترتيب باقى خواهد ماند“ !
مهمترين نكته اما، در همين اواخر صراحت بازرگان در اذعان به دو حقيقت بود: -يكى اين‌كه بىرودربايستى مىگفت: «ما موافقين غيرحاكم رژيم هستيم». -نكته ديگر، هم‌چنان‌كه در فصول قبلى هم اشاره كردم اين بود كه صريحاً بر ”حيات خفيف و خائنانه“ در اين رژيم انگشت مى‌گذاشت. حالا من مى‌خواهم مشخصاً به سخنرانى او بعد از 5مهر در مجلس رژيم بپردازم تا هركس كه مى‌خواهد درس و عبرت بگيرد.
***
اشارهيى به قيام مجاهدين در 5مهر 1360 همه كسانى‌كه سال 1360 را به‌خاطر دارند، مى‌دانند كه مجاهدين از نيمه شهريور سال 60 تا اوايل مهر و سپس در اوج خودش در روز 5مهر در تهران و برخى ديگر از شهرستانها، به آزمايش يك قيام جانانه و راهگشاى شهرى روى آوردند. سنگينترين بهاى خونين را هم پرداختند تا هر چند الگوى سقوط رژيم شاه را قابل تكرار نمى‌دانستند اما مى‌خواستند به ميدان آوردن عنصر اجتماعى را يك بار ديگر بيازمايند.
- نخستين هدف مطرح كردن شعار ”مرگ بر خمينى“ و بردن آن به ميان مردم بود. اين شعار را تا آن‌موقع هيچ‌كس در عرصه اجتماعى نداده بود و جرات و جسارت فوقالعادهيى مى‌خواست. خمينى در آن زمان پشت افراد ديگرى مانند بهشتى سنگر مى‌گرفت كه براى او نقش فيلتر و عايق داشتند و انزجار اجتماعى مردم بر روى آنها متمركز و كاناليزه مى‌شد. مثل همين حالا كه خامنهاى تا مجبور نشده بود، احمدىنژاد را جلو صحنه مىفرستاد تا ضربه گير او باشد. در آن زمان ”كاريسما“ يا هيبت و جاذبه خمينى بر دوش جامعه و به‌خصوص اقشار عقب مانده بسيار سنگينى مى‌كرد. مجاهدين بايد پا پيش مى‌گذاشتند و ”بت“ را با عبور از آتش و خون با سنگينترين بها در هم مىشكستند.
پيام قشر پيشتاز جوان و دانشجويان و دانش آموزان اين بود: ”مرگ بر خمينى، زنده باد آزادى“ ، ”شاه سلطان خمينى، مرگت فرارسيده“ ، ”شاه سلطان ولايت، مرگت فرا رسيده“ ، ”خمينى حيا كن، سلطنت را رها كن“ ، ”اى جلاد ننگت باد“ . -دومين هدف به ميدان كشيدن عنصر اجتماعى و مردمى بود تا اگر از اين طريق هم كارى مى‌توان كرد، آيندگان گواهى بدهند كه مجاهدين مضايقه نكردند اما در اثر شدت و حدّت سركوب، جواب منفى بود.
من در همان زمان نوشتم كه «زبان من از توصيف صحنه‌هاى سراسر شور و ايمان و سراسر پاكباختگى و فدا در آن ايام قاصر است. چيزهائى را كه در اين باره خوانده و شنيده‌ام، نه مىتوانم بگويم و نه مىتوانم بنويسم. از من بر نمى‌آيد. كار شعراست، كار استادان نقاشى و موسيقى است. كار معلمان سخنورى و كتابت است. فقط مى‌گويم كه خدايا تو گواه باش كه در آن روزها و به‌خصوص در جنگ‌هاى خيابانى و در تظاهرات مسلحانه‌ى روز 5مهر1360، مجاهدين حق تو و حق خلق تو را به كمال و در حد توان خود ادا كردند. گواه باش كه براى تو، براى خلق تو و براى آزادى و براى ايران چه گلهاى نازنينى در دسته‌هاى 50تائى، 100تائى و 200تائى با فرياد ”مرگ بر خمينى، زنده باد آزادى“ توسط دشمن تو و دشمن خلق تو (خمينى) پرپر شدند».
در عين حال دجال خون آشام با قساوت مافوق تصور، بسا فراتر از شاه، در ذهن تودههاى مردم به گور سپرده شد. شتاب رژيم در اعدامهاى خيابانى و فتواهاى پياپى خمينى كه ازجانب نمايندگان و سخنگويانش در راديو و تلويزيون اعلام مى‌شد، بسيار گوياست. حتى شمارى از پاسداران و كميته چيهاى خودش را هم كه در صحنه به مجاهدين تيراندازى مى‌كردند، به اشتباه همراه با مجاهدين دستگير كرد و شكنجهگران و بازجويانش در اوين، قسم و آيههاى آنها را هم كه عليه مجاهدين مىجنگيدند باور نكردند. فرصت يك تلفن كردن به كميتهها هم به آنها ندادند و كارت پاسدارى آنها را هم جعلى دانستند و مى‌گفتند خيلى از ”منافقين“ از همين كارتها جعل كردهاند! و آنها را هم سرضرب اعدام كردند.
مى‌گفتند كه به فرموده امام امت! دادگاه و تحقيقات لازم نيست، هر خيابان دادگاه و هر فرد عادل! خودش يك قاضى است… نيم كشته‌ها را تمام‌كش كنيد… مجروحين را از روى تخت بيمارستان به قتلگاه بفرستيد. - ”باغى“ را (چه حامله باشد و چه دختر نوباوه) بايد كشت… بله بت خمينى اين‌چنين شكست.
«رفسنجانى مىگفت: 4 حكم بر اينها [مجاهدين] لازم الاجراست1-كشته شوند/ 2-بدار كشيده شوند /3-دست و پايشان قطع شود /4- از جامعه جدا شوند-اگر آن‌روز (اول انقلاب) 200نفر از آنها را مىگرفتيم و اعدامشان مىكرديم، امروز اينقدر نمى‌شدآخوند موسوى تبريزى: اسيرش را بايد كشت، زخمىاش را بايد زخمىتر كرد كه كشته شود. هر كس در برابر نظام بايستد، حكمش اعدام است. لاجوردى: ظرف مدت دو ساعت كه از دستگيرى مىگذرد، محاكمه پايان مىيابد و حكم صادر مى‌شود و اجرا مىگردد. آخوند محمدى گيلانى: اينها را كه در خيابان تظاهرات مسلحانه مىكنند در كنار ديوار همآن‌جا آنها را گلوله بزنيد. بدن مجروح اين گونه افراد باغى نبايد به بيمارستان برده شود، بلكه بايد تمام كشته شوند… كشتن به شديدترين وجه، حلق آويز كردن به فضاحت بارترين حالت ممكن و دست راست و پاى چپ آنها بريده شود. آخوند مشكينى: هر كس در خيابان يا هر جاى ديگر عليه حكومت اسلامى قيام كرد، همآن‌جا بايد حكم اعدامش صادر شود» (نگاه كنيد به نشريه مجاهد شماره 407مورخ 31شهريور77).
***
من اخيراً پس از روز 24آذر (15دسامبر) كه دولت عراق آن نمايش مسخره را براى جابه‌جا كردن مجاهدان اشرف به‌راه انداخت، تصادفاً در گفتگو با يكى از زندانيان مجاهد كه در 5مهر 1360 در اوين خودش شاهد برخى صحنهها بوده است، تصوير جديدى از 5مهر و ابعاد آن پيدا كردم. توجه شما را به همين قسمت از مكالمه جلب مى‌كنم. اما قبل از آن براى اين‌كه حساب همه چيز براى مردم ايران روشن باشد بگويم كه وقتى از زندانيان سياسى مجاهدين صحبت مى‌كنيم، به‌خصوص آنان كه در اشرف هستند، چه آنان كه مقاومت كردهاند، چه آنان كه به تصادف جان بدربردهاند و چه شمارى كه كم و كسرى داشته و در زير شكنجه يا در برابر جوخه اعدام، نقطه ضعف داشتهاند، هم در بدو ورود و هم در نشستهاى انتقادى و ”عمليات جارى“ بىمحابا صداقت پيشه مى‌كنند و هر آن‌چه را كه حتى از ترس يا تشويش در برابر مرگ در ذهنشان هم گذشته، براى همرزمانشان، در جمع بر روى دايره مى‌ريزند. فراتر از بزرگداشت قهرمانان و ياران مقاوم، هدف از اين صداقت بىمنتها، تجديد عهد با خلق اسير و در زنجير براى جبران كردن كميها و كاستيها و ضعفهاست. رو به جلو است، نه رو به عقب. بالا كشيدن و فرا رفتن و رَستن از بندهاى روحى و روانى است كه از زندان خمينى و خاطرات دردناكش بر دست و پايشان پيچيده است و نه صرفاً يك انتقاد از خود صورى و سطحى. شاخص اين است كه در تشعشع اين صداقت شگفت و بيكران در جمع ياران، شنوندگان نه فقط سَر تعظيم و تكريم فرود مىآورند، بلكه راه مقابله و در هم شكستن كابوس خمينى و راه غلبه و مسخّر كردن آثار او را هم در گرههاى كورى كه دژخيمان خمينى در اعماق ذهن و ضمير ايجاد كردهاند، مىآموزند. در برابر آن آسيب ناپذير مى‌شوند. در يك كلام، نه فقط تتمه آثار آن كابوس خون سرشته را از خود مىزدايند، بلكه مهمتر از اين ده بار و صدبار و هزاربار بيشتر، جنگاور مى‌شوند و از شيب نزولى و از انفعال و پاسيويسم و بريدگى و روى آوردن به معيشت و زندگى كه مطلوب خمينى و دژخيمانش بوده، فاصله مى‌گيرند. تقدير كور و خودبه‌خودى اين‌چنين با ”جهاد اكبر“ و صدق و فداى مجاهدى، مغلوب و محو و نابود مى‌شود. چنين مواردى اگر با نگاهبانى و حفاظت مستمر سياسى وايدئولوژيكى فرد از خودش همراه باشد، آن‌چنان كه هرگز رو به عقب و رو به خمينى بازنگردد، و به هرچه خمينى گرايى و شيطان صفتى و نامردمى و معيشت مطلوب خمينى است، تف كند، به سند افتخار و حماسه ماندگار مقاومت ما تبديل مى‌شود. هم فرد و هم جمع را احيا مى‌كند. اين يك كارزار پرشكوه با ايدئولوژى ذلت و تسليم و با شيوه شناخته شده خمينى براى به ”قبر“ بردن روانشناسانه زندگان است. اين بخشى از مقاومت ماست كه با هرگونه گرد و غبار و آثار كاهنده خمينى و فرهنگ و ايدئولوژى او بستيزيم و از آن پاكيزه شويم. حالا به مكالمه با مجاهدى كه ده سال وهفت ماه را در شكنجهگاههاى خمينى سپرى كرده است، درباره 5مهر و شهيدانش گوش كنيد:
***
محمدزند: فكر مى‌كنم كه الان همه حرف را شما زديد، آن چيزى كه شما مى‌خواهيد يك مجاهد تمام عياركه انشالله لايقش باشيم. همان چيزى كه شما مىخواهيد. چون واقعيتش اينه كه اگه انقلاب نباشه، مجاهدى وجود نداره. من مى‌خوام، فقط اين را، به‌قول معروف بينهيى را، كه خيلى دوست دارم هر بار بگم، بگويم. بعد از اين‌كه اين برادران فاتحان آمدند، واقعا سبقت گرفتن براى صفرصفر كردن چيزى بود كه آدم مىديد. آدم به عيان مىديدكه رابطهها عوض شده بود خارج از لحظاتى كه مىايد.
اين لحظات را هم گفته بوديدكه صفر صفر كنيد، و همينها لحظات مقدس است. همين طور‌كه شما مى‌گوييد، من انقلاب رامى‌ديدم. يعنى حداقل مىتوانم بفهمم كه در اطراف من، اين بود، انقلاب بود. از برادران مسئولمون تا ما كه پايين اش باشيم. اصلا روابط عوض شده بود. من هميشه اين لحظات را به برادر احمد مى‌گفتم. شما آن چيزى را آورديد كه هميشه احساسش را داشتيم ولى اين طورى بهش رسيديم، آن هم اين بود كه چطور با خود انقلاب تنظيم كنيم، اين از اين قضيه.
- احسنت! وقتى كه از آن فضا، پاى حرفهاى تو مىآييم، يعنى پاى حرفهاى محمد زند، كه كلماتت حالىات هست؛ چون، ده سال زندانى اين رژيم بودهاى و من خوب يادم هست. يعنى معلوم است كه الكى كلمات را نمىپرانى، بلكه معنىشان را مىفهمى كه چيست. آيا تو، وقتى آن فضا را براى خودت مرز سرخ كردى، آيا در پرداخت وروديه و بيا بيا، عميقتر و راسختر مىشوى و بالاتر مى‌روى؟ و سفت و سختتر مى‌شوى؟ يا نه، پايين‌ترمى روى و عقبتر و شل ترمى شوى؟ كه مثلاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً بگويى اين دل خوش كنكه… ، ديگراحتياج به وروديه نيست… ، احتياج به بيا بيا نيست… ، ديگر ولش كنيد… ؟ كدامش؟
محمدزند: همان كه شما اول گفتيد. راسختر! و از قضا، سكينه در قلبم بيشتراست. خيلى طمأنينه بيشترى دارم. خودم را گذاشتم در آن فضا كه قبلش گفتم. باخودم گفتم كه الان دوباره شده همان وروديه دادن، الان دوباره مىريزند اين‌جا، الان همه جا را بستند، الان همه اينها هست، بيا بيا هم هست، هر روز هم زدن هست، هر روز هم بگير و ببند هست، هر روز هم دادگاه بردن هست، آيا اهلش هستى؟ وقتى از آن فضا درآمدم، ديدم كه چرا نيستم؟! بيشترش هم هستم! چرا؟ چون، اين باز هم يك فتح مبين است. باز هم يك فتح مبين بزرگتراست، ديگرترديدى در آن نيست.
- بچه ها! گوش كنيد، گوش كنيد، محمد! آن‌چه را كه تو آن دفعه به من آمار دادى كه الان يادم رفته، دوباره به من بگو! گفتى كه در عرض سه ساعت در 5مهر شاهد وگواه اعدام چند مجاهد بودى؟ در عرض چند ساعت؟ دوباره به من بگو!
محمدزند: گفتم خدمتتون كه300 تا 400 تا در عرض سه تا چهار ساعت بود. حدود1810 تا. البته فكرمى كنم به گفته آمارسازمان 1450 است. ولى 1810 تا مىگفتند تا فرداى آن روز مثلاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً ظهر يا صبح كه ديگه ما را برده بودند در يك اتاق ولى مىشنيدم تا صبح يكسره صداى تيرباران بود و اصلا قطع نشد تا صبح، يكسره قطع نشد، آن جا ده دوازدههزار نفر دستگير شده بودند، خيلى، اصلا يك فضايى بود.
- ده دوازدههزار نفر؟ محمدزند: بله، ده دوازدههزار نفر دستگير شده بودند، شما كه ميدونيد، اوين و دادسراى اوين توى مهرماه سرداست.
- آره. محمدزند: تمام سه طبقه پر شده بود. به‌طورى كه اصلا جا نبود و ماها رو كه قديمىتر بوديم بردند توى يك اتاق. حالا داستانهايى دارد كه توى اون اتاق خواهرى را ديديم كه وحشتناك شكنجه شده بود كه آن يك داستان جداست. ولى در تمام آن سه طبقه آدم بود، طورى كه گرم شده بود، درجايى كه هميشه سرد ا ست.
- خوب؟ محمدزند: ديگر نمىتوانستند آدم بياورند، آدمها را بيرون نشانده بودند كه داد مىزدند داريم از سرما مىميريم. نمىدانم چقدر آن جا آدم مىتواند جا بگيرد، توى فضاى بيرون كلى آدم نشانده بودند.
- پس اى خواهران و اى برادران! مجاهدى دارد حرف مى‌زند كه در سال 1360، بيستو هشت سال پيش، شاهد چنين صحنههايى بوده دريك قسمت از اوين! فقط دريك قسمت زندان اوين، نه كل زندانهاى رژيم! آمار سازمان مىگويد1400تاست. آمار سازمان كه كامل نيست. چون معلوم است كه خيلى از اسامى را ما نداريم، يا فقط اسم كوچك داريم، چون آن موقع درسازمان رسم نبود كه اسم كسى را بپرسند. با يك اسم مستعار همه چيز حل و فصل مىشد، فرم پرسنلى و ارتش آزادىبخش و اين طور چيزها نبود. اصلا قرارگاهى وجود نداشت، هر كسى درخونه خودش بود و حداكثر مخفى كارى بود حتى در فازسياسى، مثلاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً همين اسامى مستعاراكثر خواهران و برادران مثل احمد واقف از آن جا و آن زمان آمده است. معلوم است كه آمار تو (محمد) درستتر و دقيق تراست. چون شاهد صحنه بودى. محمد مى‌گويد تا صبح روز بعد، از بعدازظهر اين رژيم 1810اعدام كرده! اى خدا! اى خدا! اللهم فاشهد! مىگويد ده تا دوازدههزار دستگيرى بوده است. شعار «مرگ بر خمينى» و «شاه سلطان خمينى مرگت فرا رسيده» اين‌طورى وارد شده ها! وا لا، چه كسى مى‌توانست به خمينى چپ نگاه كند. عكسش را توى ماه مىديدند. نگو كه جواب تاريخيش مجاهدين بودهاند و انقلاب مريم. آيا در سؤالى كه از اين محمد- كه خودش شاهد اين صحنهها بوده و برايش خيلى جديست- كردم دقت كرديد؟ دقت كرديد كه در پرداخت وروديه و بيا بيا جديتر و بيشتر مى‌شود يا كمتر؟ اى برادران و اى خواهران، او چه جواب داد؟
جمعيت: بيشتر-بله بله بسا بيشتر! درست به اين دليل، هم‌چنان كه قبل از جنگ گفتيم، شرايط صد بار هم كه پر فتنهتر بشود؛ همچنان كه شما خودتان در اول اين بهار يك به من گفتيد و قراردادمان بود و الحمدلله كه به آن جا نرسيد؛ علف بيابان، ريشه گياهان، برگ درختان؛ اما، اين رژيم را اين مجاهدين بر زمين مىزنند و سرنگون مى‌كنند، حالا صبر كنيد و ببينيد!

استراتژي قيام و سرنگوني, سلسله آموزش براي نسل جوان در داخل كشور-قسمت هفتم-درسهايي از قيام عاشورا- مسعود رجوي

فصل هفتم- درسهاى قيام در روز عاشورا
پس از آگاهى و اشراف نسبت به انحراف و اپورتونيسم راست به عنوان تهديد اصلى قيام، اكنون بايد يكبار ديگر درسهاى قيام در روز عاشورا (6دى1388) را مرور كنيم.
در پيام هشتم دى، به اختصار گفتم:
«استمرار و سرعت پيشروى و درجه تعميق و گسترش نيروهاى قيام در شش ماه گذشته و مخصوصا انبار باروتى كه در ايام تاسوعا و عاشورا در ايران سر باز كرد، به همگان نشان داد كه آن‌چه مقاومت ايران درباره وضعيت جامعه ايران و درباره رژيم مى‌گفت، حقيقت داشته و در آن مبالغه يى نبوده است».

-كسى منكر استمرار قيام در 6ماه گذشته نيست.
-كسى منكر سرعت پيشروى قيام هم نيست. بسيار مىگويند و مىنويسند كه، بحث در خيابانهاى تهران و سراسر ايران و در دانشگاهها و مجادلات و زد و خوردهاى سياسى، در بيرون رژيم و در درون، ديگر انتخابات نامشروع رياست جمهورى در رژيم ولايتفقيه نيست. شعارها هم اين نيست. خواستهها هم، اين نيست. مشكل هم اين نيست. زيرا بهمحض اين‌كه در مناظرههاى انتخاباتى روزنى باز شد، همه ديدند كه چه خبر است و چه ظرفيت انفجارى و بخارات متراكمى در ايران زير عمامه و نعلين ولايت فقيه فشرده شده است. نقطه عزيمت البته انتخابات و مناظره هاى 4نفرى بود كه از همان فيلتر شوراى نگهبان ارتجاع عبور كرده بودند و از همين جا بود كه حتى قبل از انتخابات، رفسنجانى به خامنهاى نامه نوشت و هشدار داد: «من ادامه وضع موجود را به صلاح نظام و کشور نمى‌دانم». رفسنجانى بىپرده گفت «آتش‌فشانهايى که از درون سينه‌هاى سوزان تغذيه مى‌شوند، در جامعه شکل خواهد گرفت». رفسنجانى در همين نامه از خامنهاى خواست «مانع شعله‌ورتر شدن اين آتش در جريان انتخابات و پس از آن شويد» (خبرگزارى حكومتى مهر-19خرداد 88).

متقابلاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً باند خامنه اى از طريق سپاه پاسداران و خبرگزارى آن رفسنجانى را به باد حمله گرفت و نوشت:
- «هرگز در ذهن بدبينترين دشمنان نظام هم اين ظن بد خطور نمىكرد كه روزى هاشمى رفسنجانى براى رهبر معظم انقلاب ”نامه سرگشاده“ بنويسد»
- «اعتراض غيرمنطقى شما… آن هم به رهبر انقلاب، كه خود پرچمدار عدالت و مبارزه با ظلم است بسى جاى شگفتى و البته تأسف است»
- «آقاى رفسنجانى؛ متهم هميشگى پرونده استات اويل كجا و نظامى كه با خون شهيدان آبيارى شده است، كجا؟ مدير مادام العمر مترو كجا و خمينى كبير كجا؟ اگر آن روز كه دلسوزان شما و انقلاب، نصيحت كردند تا جلوى رانت‌خوارى و سوء‌استفاده هاى گسترده فرزندان و وابستگان خود را بگيريد همه را به چوب تحجر و كج انديشى و زهد فروشى نمى‌رانديد، اگر توصيه‌هاى صريح و تذكرهاى لطيف رهبرى معظم را در مورد لزوم پرهيز از تجملگرايى و اشرافى‌گرى در ميان مديران نظام اسلامى در همان سالهاى ابتدايى دهه هفتاد جدى مى‌گرفتيد و اگر به دستگاه محافظه‌كار قوه قضائيه جرئت مقابله با خويشاوندان و اطرافيان خود را مى‌داديد، امروز چنين نمى‌شد»

- «آقاى رفسنجانى؛ چرا رسانه‌هاى غربى و مخالفين نظام شما را به غلط مهمترين شخصيت جهت ايستادگى در برابر رهبرى مى‌دانند؟ … به خود بياييد و از سرنوشت بزرگان اين انقلاب كه در كشاكش حوادث و فتنه‌ها كم آوردند و از قافله انقلاب جا ماندند و روى بر قافله‌سالار آن ترش كردند عبرت بگيريد» (خبرگزارى فارس- 22خرداد 88)

***
هم‌چنين كسى منكر تعميق و راديكال شدن قيام و شعارهاى آن نيست. شعار اينست كه ”مرگ بر اصل ولايت فقيه“ .
صحبت از ”ساختار شكنى“ و ”سرنگونى“ و ”اغتشاش“ و ”آشوب“ و ”تخريب“ و ”آتش سوزى“ است.
سركرده انتظامى تهران بزرگ مى‌گويد: «آشوبگران روز عاشورا با تجهيزات كامل به صحنه آمده بودند كه در آن سنگ و آجر قرار داده شده بود، اغتشاشگران تير و كمان همراه خود داشتند و برنامه داشتند تا ايجاد آشوب كنند» و «كلكسيونى از نيروهاى ضدانقلاب بودند» كه «تا نفر آخر را دستگير مى‌كنيم» (27دى).

به‌نوشته مطبوعات رژيم «علاوه بر تخريب اموال نيروى انتظامى و حمله وحشيانه به پرسنل آن، يک زن رزمىکار به فرمانده نيروى انتظامى تهران بزرگ حمله نموده و به شدت وى را از ناحيه صورت زخمى کرده است». هم‌چنين «مسئول حفاظت يکى از مقامات عالى رتبه هم مورد ضرب و شتم قرار گرفته است». «اصلىترين ماموريتى که دستگير شدگان… مطرح ساخته اند هدايت آشوبها و شعارها و شناسايى افراد براى جذب و همکارى با مجاهدين خلق بوده است» (روزنامه رسالت 24دى).

***
درجه عمق پيدا كردن قيام و هم‌چنين ترس و وحشت باند غالب رژيم و قشقرقى كه در روزهاى بعد به‌راه مىاندازد به‌حديست كه موسوى سريعاً فاصله مى‌گيرد، خط خود را جدا مى‌كند و بيانيه مى‌دهد: «براى مراسم عاشوراى حسينى بهرغم درخواستهاى فراوان، نه جناب حجت الاسلام و المسلمين کروبى اطلاعيه دادند و نه حجت الاسلام و المسلمين خاتمى اطلاعيه صادر کردند و نه بنده و دوستانم».

علاوه بر اين، براى مصون ماندن از تيغ آخته ولايت، به خواسته اصلى باند غالب رژيم براى موضعگيرى عليه مجاهدين گردن مى‌گذارد. باند ولىفقيه ابتدا به او گوشزد مىكند كه در آستانه انقلاب ضدسلطنتى هوادار مجاهدين بوده تا حواس خود را جمع كند. سپس لاريجانى ”برادرانه“ از او مى‌خواهد همسفرى و هم سفرگى پيشين را از سر بگيرند.
موسوى كه پيداست، حفظ خود به هر قيمت، خط قرمز اوست، قتل جنايتكارانه خواهرزاده خود را كه مى‌توانست، با استفاده از محمل خانوادگى، از آن اعتراض بزرگى به‌پا كند، فشار زيادى بر رژيم خون آشام وارد آورد و قيمت حداكثر را از بابت اين جنايت سياسى و در ضمن آن ساير جنايتها، از باند غالب وصول كند، نه فقط اين امر را با ظاهر فروتنانه به حداقل ممكن تخفيف مى‌دهد و از كنارش مى‌گذرد و فعلاً به باند غالب مىبخشد، بلكه به جاى اين، درست به‌عكس، بر جنايتها و خيانتهاى مجاهدين انگشت مى‌گذارد. تازه در مورد مجاهدين روى دست حريف هم بلند مى‌شود كه مطمئن باشيد من خودم از شما دلسوزترم و از پس مجاهدين، بهتر برمىآيم. مى‌گويد: «من به عنوان يک دلسوز مىگويم منافقين با خيانتها و جنايتهاى خود مرده اند، شما براى کسب امتيازهاى جناحى و کينهورزى آنها را زنده نکنيد».

فراتر از اين، بار ديگر بر وفادارى به قانون اساسى ولاي تفقيه از جانب خودش و جنبش سبز مهر تأكيد مى‌گذارد: «لازم مىدانم قبل از آن‌که راه حل خودم را براى خروج از بحران مطرح سازم، برهويت اسلامى و ملى و مخالف سلطه بيگانگان و وفادار به قانون اساسى ما و جنبش سبز، تاکيد نمايم».

از دعاوى پيشين، درباره نامشروع بودن رياست جمهورى و دولت احمدىنژاد هم خبرى نيست بلكه خواستار «اعلام مسئوليت پذيرى مستقيم دولت در مقابل ملت و مجلس و قوه قضائيه» مى‌شود!
4 خواسته ديگرش هم عبارتند از: تدوين قانون شفاف انتخابات، آزادى زندانيان سياسى، آزادى روزنامه‌هاى توقيف شده (يعنى روزنامه‌هاى جناح مغلوب رژيم و نه آزادى همه روزنامه‌ها و مطبوعات)، و هم‌چنين اجتماعات قانونى و تشکيل احزاب (آن هم طبق قانون اساسى ولايتفقيه و نه آزادى بىقيد و شرط احزاب و اجتماعات تا مرز قيام مسلحانه).

آقاى موسوى به همين بسنده نمى‌كند و چون خوب مى‌داند كه اين خواسته ها يا پوشال بافي ست يا طبق ”مرّ قانون“ ولايت، مشروط به «اعتقاد قلبى والتزام عملى» به ولايتفقيه است، بلادرنگ اعلام مى‌كند كه حتى در همين موارد هم حاضر به نسيه كاريست و مى‌نويسد: «ضرورتى ندارد همه بندها با هم شروع شود. مشاهده عزم در اين راه به‌روشنى افق کمک خواهد کرد» !
اما اين چيزها براى معده و روده سيرىناپذير مقام ولايت، كفايت نمى‌كند و «هل من مزيد» توبه و ندامت مىطلبد!

خامنه اى كه در روز 19دى در جمع بسيجيان قم روى عبارت ”مرّ قانون“ تأكيد مىكرد، خوب مىفهمد كه چه مىگويد. منظورش اين است كه: در توبه و ندامت و غلط كردن گفتن، بيشترش اشكالى ندارد ولى نه ”يك كلمه كمتر!“ . بگذريم كه رژيم كثيف ولايت، كلمه ”توبه“ را هم كه به معنى بازگشت به ”صراط مستقيم“ و راه خدا و خلق و فاصله گرفتن از راه غضب شدگان و منحرفان است (غَير المَغضوب عَلَيهم وَلاَ الضَّالّينَ )، ذبح نموده و با واژگونهسازى مطلق، به پافشارى در جاده جهل و جنايت و به اصرار در بربريت و مسير ولايت، تعبير و تفسير مىكند.

***
يادآورى مى‌كنم كه من 3روز قبل از موضعگيرى موسوى، با مختصر آشنايى نسبت به ايشان و عملكرد رژيم ولايت، چند نكته را اختصاراً و با سرعت در پيام 8 ديماه به عرض رسانده بودم:
اول اينكه: «متهم كردن آقاى موسوى به اين‌كه راه مجاهدين را مى‌رود كذب محض و زمينه سازى براى ارعاب و اسكات و يا دستگيرى است» و «سمپاتى نسبت به مجاهدين در اوايل انقلاب و در زمان شاه منحصر به آقاى موسوى نبوده و هيچ كشف جديدى نيست» كما اين‌كه خامنه اى خودش بعد از انقلاب هم تا مدتها با ما رابطه داشته و هر شب جمعه به‌درخواست خودش توسط يكى از برادرانمان در جريان تحليلهاى مجاهدين از اوضاع و احوال سياسى قرار مى‌گرفته است.

دومين نكته كه از سه روز قبل گفتم اين بود كه «واضح است كه باند خامنه اى و شركا بغايت تلاش مى‌كنند كروبى و موسوى و اطرافيان و نظاير آنها را متقاعد كنند كه به شرط تاييد يا شراكت در سركوب مجاهدين و مقاومت ايران و موضعگيرى عليه آنها، از تيغ آخته ولايت در امان خواهند بود. تلاش مىكنند مانند لاريجانى، رئيس مجلس ارتجاع، آنها را قدم به قدم به همسفرى و هم سفرگى مجدد در همين راستا بكشانند اما واقعيت اين‌ است كه كار از اين چيزها گذشته و مواضع و برچسبهاى پيشين به مجاهدين ديگر اثر ندارد و مشكلى حل نمى‌كند. چرا كه ولايت يزيدى فقط انقياد و تسليم مطلق مى‌طلبد و حالا ديگر در سراشيب سرنگونى، صرف لفاظى عليه مجاهدين و مقاومت ايران دردى را از او دوا نمى‌كند».

سومين و مهمترين نكته كه باز هم تأكيد مى‌كنم، اين‌كه «به‌رغم هر آن‌چه موسوى يا ديگران عليه مجاهدين و مقاومت ايران گفته باشند يا بگويند، هر گونه تعرض به آنها و خانواده و اطرافيانشان را قوياً محكوم مى‌كنيم و به ولىفقيه ارتجاع اخطار مى‌كنيم كه مسئوليت دستگيرى و محاكمه و مجازات موسوى و هر گونه اقدام تروريستى مشخصاً و مستقيماً برعهده شخص خامنه اى است. علاوه بر اين، در پى صدور پنجاهو ششمين قطعنامه مللمتحد درباره نقض وحشتناك حقوقبشر در ايران، از دبيركل مللمتحد و كميسر عالى حقوقبشر باز هم مى‌خواهيم كه در همين خصوص يك هيأت ثابت نظارت بينالمللى براى نگهبانى از حقوق بشر و به‌ويژه آزادى بيان و اجتماعات در تهران مستقر كند».

از اين‌رو تنها نكته يى كه بايد اضافه كنم و البته خاصّ موسوى و كروبى و امثالهم نيست، نفرت و اشمئزاز از هرگونه چراغ سبز دادن و هموار كردن راه و صاف كردن جاده و توجيه مستقيم يا غيرمستقيم اعدام و كشتار مجاهدين و غيرمجاهدين در داخل ايران و به‌ويژه در اشرف است. اين كار از جانب هركس با هر تفكر و عقيده و مرام و ادعايى كه باشد، با هر شكل و توجيهى هم كه ارائه شود، با هر جمله‌بندى و عبارتى هم كه براى دم به تله ندادن بالانس شود، يك اقدام خائنانه ضدانسانى است و در اين مورد با احدى شوخى و نرمش و انعطاف نداريم و نخواهيم داشت.

چه آقاى موسوى كه قبل از روى كارآمدن خمينى هوادار مجاهدين بوده، چه آنها كه بعد از روى كارآمدن خمينى عضو يا هوادار مجاهدين يا پشتيبان و عضو شوراى ملى مقاومت ايران بودند يا هستند و خواهند بود و چه خود اين حقير كه ارادتمند و در خدمت مجاهدين و مقاومت ايران بوده و هستم و خواهم بود و دقيقاً هم به همين خاطر است كه خواهان سلامتى و امنيت و آزادى بيان و اجتماعات و آزادى آقاى موسوى و خانواده و دوستان و اطرافيان ايشان در مخالفت با ولىفقيه ارتجاع بوده و هستم و خواهم بود. كما اين‌كه در پيام 8ديماه از بابت اينكه خامنهاى كمترين بهانهيى عليه ايشان پيدا نكند، خودم را سپر بلا نموده، به عرض رساندم كه آقاى موسوى چنان‌كه خود صريحاً گفته است اصلاً هدفش از شركت در انتخابات، مقدمتاً نه يك هدف سياسى رودر روى قدرت حاكم يا باند حاكم ولايت، بلكه يك هدف ادارى و برگرداندن «عقلانيت دينى به فضاى مديريت کشور» بوده است.

گمان نكنيد كه اين تفسير را من از خودم در آوردهام. اگر غلط است يا من درست نفهميده ام تقصير خودم نيست! 43سال پيش، روز اولى كه ما به دانشكده حقوقدانشگاه تهران رفتيم، چون در رشته سياسى قبولمان كرده بودند، استادمان فرق مديريت را با سياست توضيح داد و گفت: سياست و امور سياسى در رابطه با قدرت حاكم است. بعد هم نمى‌دانم دكتر حميد عنايت بود يا دكتر محمدعلى حكمت كه هر دوشان با بزرگوارى به سوالات كلافه كننده حقير هميشه جواب مى‌دادند، گفتند برو كتاب ”دو چهره ژانوس“ درباره علم سياست را بخوان تا بهتر بفهمى. منهم حرف استاد را اطاعت كردم و رفتم از كتابخانه اين كتاب را قرض نموده و عجولانه خواندم. ولى نمىدانم كه آيا درست تفاوت ”مديريت“ و ”سياست“ را فهميدهام يا خير؟
از شما چه پنهان معنى ”عقلانيت دينى“ را هم نمى‌دانم و لذا نفهميدم كه منظور از برگرداندن عقلانيت دينى به فضاى مديريت در رژيم ولايت فقيه چيست؟
كلمه عقل و عقلانيت بهمعنى خرد و خردورزى را مى‌دانم كه معطوف به خصلت تفكر و انديشمندى انسان است و پايگاه فيزيولوژيك آن قشر فوقانى مغز مىباشد كه از لحاظ كاركردى به آن سيستم علائم ثانويه مى‌گويند (فقط خواهشمندم با احكام ثانويه كه امام راحلتان مى‌گفت، اشتباه نشود!).
كلمه دين را هم كه چهار دهه پيش خيلى دنبالش بودم، بالاخره فهميدم كه يك دستگاه اعتقادى و ايدئولوژيكى است كه در آن يك ارزش متعالى فراتر از زمان و مكان وجود داشته باشد كه در اين‌صورت به چنين دستگاه اعتقادى، دين مى‌گويند.
با اين‌حال بايد با كمال احترام! اذعان كنم كه معنا و مفهوم ”عقلانيت دينى“ مورد نظر آقاى موسوى و تزريق آن به ”مديريت نظام ولايت“ را باز هم نمىفهمم و از درك آن عاجزم! مگر اين‌كه منظور ايشان را بايد از همان تجربهعملى نخست وزيرى 8ساله مستَفاد نمود.

***
يادم هست كه در روز11 ديماه 1366 خامنهاى كه در منصب رئيس جمهورهيچ‌كاره بود، در رقابت شخصى با ايشان، نافهميده به وضعيت و سياست اقتصادى دولت موسوى كه البته توسط خمينى ديكته مى‌شد، حمله كرد. تا آن‌جا كه مى‌دانم در آن زمان هم آقاى موسوى نقشى در سياست نداشت و مدير و مجرى ولايت مطلقه بود. عيناً هم‌چنانكه اعليحضرت همايونى، هويداى بيچاره را از هر گونه دخالت در سياست منع كرده بود، خمينى هم على الاطلاق اجازه دخالت در سياست به موسوى بيچاره نمى‌داد.

آقاى موسوى در عين حال، براى خامنهاى كه رئيس جمهورش بود، تره خورد نمى‌كرد و خامنه اى هم ناگزير بود به سفرهاى خارجى يا نماز جمعه يا روضه خوانى درباره اشعار حافظ شيراز دركنگرههاى مضحكى كه رژيم به همين مناسبتها برگزار مى‌كرد، بسنده كند. آخوندها مى‌خواستند نشان بدهند كه همه فن حريف هستند و از جنگ (به شيوه پتو پيچ كردن دانش آموزان نوجوان بر روى ميدانهاى مين) تا ساختن زيردريايى (به شيوه حجت الاسلام بحر العلوم!) و شعر حافظ با تفسير خامنه اى، سر در مىآورند. تا اين‌كه كسى فكر نكند فقط بريدن دست راست و پاى چپ و محاكمه و تيرباران 5 دقيقهيى جوانان اين مرز و بوم را، حتى بدون احراز هويت و دانستن اسم آنها، خوب مى‌توانند انجام بدهند.

الغرض، در زمستان سال 1366، 6ماه قبل از آتشبس تحميلى، وضع رژيم از هر بابت خراب بود. در جنگ به ته خط رسيده بود و آن‌چنان‌كه خمينى 6ماه بعد در نامه 25تير 67 نوشت ”گزارشهاى نظامى سياسى“ متعدد در اين خصوص دريافت مى‌كرد. در اين زمان ارتش آزادىبخش در كمتر از يكسال، در بيش از 90 رشته عمليات، صدها ميليون دلار سلاحهاى جنگى به غنيمت گرفته و بيش از 2000نفر هم از خمينى اسير گرفته بود و مى‌رفت تا براى عمليات بزرگ و متمركز از قبيل ”آفتاب“ و ”چلچراغ“ و جارو كردن تيپها و لشكرهاى ولايتفقيه خيز بردارد.
خمينى در همان نامهيى كه اشاره كردم بعد از آفتاب و چلچراغ و شكستهاى فجيع در جنگ 8ساله نوشته، به خط خودش، اذعان مى‌كند كه: «مسئولين جنگ مى‌گويند تنها سلاحهايى را كه در شكستهاى اخير از دست دادهايم بهاندازه تمام بودجه يى است كه براى سپاه و ارتش در سال جارى در نظر گرفتهايم».

در عرصه بين المللى هم ما با تمام قوا جنبش صلح و آزادى براى ايران را پيش مىبرديم. از طرف ديگر افشاى افتضاح ايران گيت يكسال و اندى قبل، رژيم خمينى را بكلى بى آبرو كرده بود.
نارضايتى اجتماعى هم به خاطر گرانى و رانده شدن 4ميليون آواره جنگى به حاشيه شهرهاى بزرگ به شدت افزايش پيدا كرده بود. آوارگانى كه متقاضى كار و نان و مسكن و خدمات شهرى بودند و دولت موسوى از پس آن بر نمىآمد، يكى از مسائل آنروزها تخريب منازل و مناطق مسكونى همين حاشيه نشينان بود. آوارگان جنگى و فقراى جنوب شهر ناگزير براى اينكه همسر و فرزندانشان سرپناهى داشته باشند، به سرعت خانه هاى گلى مىساختند و مزدوران خمينى هم هر روز خانهها را با لودر و بولدوزر بر سر آنها خراب مىكردند.

اين مجموعه تضادها در پايين، مثل همين امروز دربالاى رژيم سر ريز شده و دعواهاى متعددى را بين جناحهاى متخاصم برانگيخته بود.
دعواى عمده بين خامنهاى و باند بازاريهاى رژيم از يك‌طرف و موسوى و دولتش بر سر مسائل اقتصادى و اقتصاد جنگى بود كه موسوى با ديكته خمينى مجرى آن بود. دعواى شديد ديگر بين شوراى نگهبان و آخوندهاى آن با مجلس رژيم به رياست رفسنجانى بود كه قوياً از جانب شخص خمينى حمايت مى‌شد.

در يك كلام، چون رژيم به‌شدت ضربه خورده و ضعيف شده بود، باند مغلوب آن، كه آنزمان همين خامنه اى و برخى آخوندهاى شوراى نگهبان و گروهى از مجلسيان بودند، سر برداشتند.

***
تا اينكه در روز 11دى 1366، خامنهاى در مقام رئيس جمهور در نمازجمعه فرصت را براى وارد آوردن ضربه به حريف (يعنى موسوى) مغتنم شمرد و مخالفت خودش را با اختيارات دولت موسوى بر سر مسائل اقتصادى علنى كرد. خامنهاى فكر مىكرد كه به اين وسيله پشتيبانى بازاريهاى مخالف با محدوديتهاى اقتصاد جنگى و دخالتهاى بيش از حد دولت موسوى در مسائل اقتصادى را براى خود ذخيره مىكند. خامنهاى گفت:
«اقدام دولت اسلامى، در برقراركردن شروط الزامى، به معناى برهم زدن قوانين و احكام پذيرفته شده اسلامى نيست… امام كه فرمودند دولت مىتواند هر شرطى را بر دوش كارفرما بگذارد، اين هر شرطى نيست، آن شرطى است كه در چهارچوب احكام پذيرفته شده اسلام است، و نه فراتر از آن… . برخى اين طور از (اين) فرمايشات استنباط مىكنند كه مىشود قوانين اجاره و مضاربه، احكام شرعيه و فتاواى پذيرفته شده مسلم را نقض كرد و دولت مىتواند برخلاف احكام اسلامى شرط بگذارد، امام مىفرمايند: ”اين شايعه است“ ، ببينيد قضيه چقدر روشن و جامع الاطراف است»
از آنسو سردمداران و مهرههاى باند غالب، با نامه‌هاى شديداللحن، به مقابله با خامنه اى آمدند و حرفشان اين بود كه اين چه رئيس جمهورى است كه در مورد ”دولت اسلامى“ و ”اختيارات حكومتى“ چنين و چنان مى‌گويد.
بيچاره خامنها ى هم كه حسابگرى و رياضيات ضعيفى دارد! ناپرهيزى كرد و با نوشتن يك نامه به خمينى، پاى او را رسماًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً به ميان كشيد و از خمينى خواست نظرش را درباره حرفهايى كه در نماز جمعه راجع به ”اختيارات دولت“ گفته بود، اعلام كند.
اما خمينى كه به وضوح مىديد و در خشت خام خوانده بود كه اگر در برابر چنين شكافى در رژيمش ساكت بنشيند، شقه و بعد هم قيام در تقدير خواهد بود و خطرناكتر اين‌كه ارتش آزادىبخش سر مىرسد، لحظه را براى شديدترين گوشمالى دادن به خامنهاى و بستن شكاف رژيم، شكار كرد.

***
شيطان جماران در جوابيه يى كه روز 17دى1366 از راديو و تلويزيون رژيم پخش شد، نه فقط اختيارات دولتى و حكومتى را سفت و سخت و كاملاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً آببندى كرد بلكه، بسا فراتر از آن، بدون هيچ رودربايستى و بدون كمترين شرم و حيايى، پرده را كنار زد و رژيم ”ولايت مطلقه فقيه“ را ضمن يك نامه پر توپ و تشر خطاب به ”حجت الاسلام خامنه اى“ اعلام كرد.
دار و دسته خمينى گويا خودشان همچنين انتظارى نداشتند، بعدها منابع رژيم نوشتند: «اين سخنان (سخنان خامنهاى) سبب خير شد و باعث شد حضرت امام خمينى (ره) طى نامه يى تاريخى پرده از ”ابتكار ولايت مطلقه فقيه“ بردارند

حالا به نامه بهت انگيز خمينى به خامنه اى گوش كنيد:
«از بيانات جنابعالى در نمازجمعه اين طور ظاهر مىشود كه شما حكومت را بهمعناى ولايت مطلقه يى كه از جانب خداوند به نبى اكرم واگذار شده و اهم احكام الهى است و بر جميع احكام فرعيه الهيه تقدم دارد صحيح نمىدانيد و تعبير به آن كه اين جانب گفته ام ”حكومت درچهارچوب احكام الهى داراى اختيار است“ به كلى برخلاف گفته هاى اين‌جانب است.

اگر اختيارات حكومت در چهارچوب احكام فرعيه الهيه است، بايد عرض حكومت الهيه و ولايت مطلقه مفوضه به نبى اكرم يك پديده بى‌معنا و محتوا باشد. اشاره مىكنم به پيامدهاى آن كه هيچ‌كس نمىتواند ملتزم به آنها باشد…
حكومت كه شعبه يى از ولايت مطلقه رسولالله است، يكى از احكام اوليه است و مقدم بر تمام احكام فرعيه حتى نماز و روزه و حج است.
حكومت مىتواند قراردادهاى شرعى را كه خود با مردم بسته است، در مواقعى كه آن قرارداد مخالف مصالح كشور و اسلام باشد، يك‌جانبه لغو نمايد.
حكومت مى‌تواند هر امرى را چه عبادى و يا غيرعبادى، كه جريان آن مخالف مصالح اسلام است، از آن، مادامى كه چنين است، جلوگيرى كند.
آن‌چه گفته شده است كه شايع است مزارعه و مضاربه و امثال آن با اين اختيارات از بين خواهد رفت، صريحا عرض مىكنم كه فرضا چنين باشد، اين از اختيارات حكومت است و بالاتر از آن هم مسايلى است كه مزاحمت نمىكنم».

***
و اين هم جواب من از جانب شوراى ملى مقاومت ايران در فرداى اعلام رژيم ولايت مطلقه فقيه كه بعدها توسط همين آخوندها ”سلطنت مطلقه“ هم گفته مى‌شد:
«در شرايطى كه رژيم خمينى بنابه تصريحات نخست وزيرش در موقعيت اقتصادى وخيمى قرار گرفته، بار ديگر دعواى درونى گرگهاى گرسنه و هار، اوج مى‌گيرد و در همين راستا پيوسته از خمينى تازهتر از تازهترى مىرسد!…
خمينى در جوابيه علنى خود به خامنهاى نامبرده را شلاق كش نموده و او را از ”تخطئه يك هديه الهى“ كه همان ”حكومت… . بهمعناى مطلقه“ باشد برحذر مىدارد… . به‌رغم آن همه شاگردى در مكتب امام رذيلت پيشه اش هنوز، آن‌چنان‌كه بايد، خوب شيرفهم نشده كه ”حكومت مقدم بر تمام احكام فرعيه حتى نماز و روزه و حج است“ .

پيركفتار فرتوت كه در حضيض فلاكت و بدنامى به سر مى‌برد… به نحو بىسابقه يى طينت وحشى استبدادى، و شهوت افسار گسيخته خود به قدرت و حكومت را برملا نموده و تصريح مى‌كند كه حتى ”حكومت مى‌تواند قراردادهاى شرعى را كه خود با مردم بسته“ ، هرآن‌گاه مخالف مصالحش باشد، ”يك جانبه لغو كند و مى‌تواند هر امرى را چه عبادى و يا غيرعبادى باشد“ جلوگيرى كند… .

چنين بود كه ديروز بر خلاف ابتدايىترين اصول قضايى و حتى با ناديده گرفتن قوه قضاييه رژيم خودش، ”تعزيرات حكومتى“ در حق كسبه خرده پا را به دولت واگذار نمود. و امروز اختيارات حكومت را آشكارا، بىقيد و شرط و بىحد و مرز اعلام مىكند. گوئيا كه مردم و مملكت، سراپا ملك طلق شخصى او و ”ولايت“ سفيانى و نامشروع اوست. تازه به اين هم قانع نشده و به شيوهيى كه به در مىگويند تا ديوار هم بشنود، به رئيسجمهورش خاطرنشان مى‌كند كه ”بالاتر از آن هم مسائلى هست كه مزاحمت نمى‌كنم“ !… …
دعوا، دعواى داخلى گرگهاى هارى است كه كارد به استخوانشان رسيده و دارند زوزه مىكشند و همديگر را از هم مىدرند. يعنى دعوا نه بر سر ”فقه و اصول“ بلكه بر سر ”بود و نبود“ حكومت نجس و منحوسى است كه به هر خس و خاشاكى براى ادامه عمرش متشبث مى‌شود».

اين را هم يادآورى مى‌كنم كه منظور از تعزيرات حكومتى، شلاق زدن كسبه جزء در ملا عام به‌خاطر گرانفروشى بود. زيرا محض نمونه، حتى يك گردن كلفت نامدار و چپاولگر هم در تمام سى سال حكومت خمينى و خامنها ى در ملاء عام شلاق نخورده و انگشتان يا دستش هم بهخاطر دزدى قطع نشده است.

***
و اين هم غلط كردم گويى شتابان خامنهاى در آن زمان:
«برمبناى فقهى حضرتعالى كه اين جانب سالها پيش آن را از حضرت عالى آموخته و پذيرفته و براساس آن مشى كردهام، موارد و احكام مرقومه در نامه حضرتعالى جزو مسلمات است و بنده همه آنها را قبول دارم، مقصود از حدود شرعيه در خطبه هاى نماز جمعه چيزى است كه در صورت لزوم مشروحا بيان خواهد شد»
خامنه اى به اين هم اكتفا نكرد بلكه روز جمعه اول بهمن1366 با يك آكروبات بازى و كلّه معلق زدن ولايت نشان به نماز جمعه شتافت و گفت اصلاً «اكثريت مردم چه حقى دارند كه قانون اساسى را امضا و لازم الاجرا كنند».
مى بينيد چه ولىفقيه آكروبات بازى داريم؟! هم روى طناب ولايت راه مى‌رود، هم معلق مى‌زند، و هم دلى دلى ”مردم سالارى دينى“ مى‌خواند!
اين از خامنهاى رئيس قوه مجريه رژيم در آن زمان بود، رئيس قضاييه وقت، موسوى اردبيلى، هم معطل نكرد و روى دست خامنه اى بلند شد و گفت «ولىفقيه مى‌تواند رئيسجمهور را بدون اين‌كه همه مردم راى بدهند، نصب نمايد». (روزنامه رسالت – 3بهمن1366).

لابد شما هم سرتان دارد مثل من سوت مى‌كشد! ولى هنوز صبر كنيد تا تعريف ولايت فقيه را از دادستان انقلاب خمينى در تهران و مؤسس روزنامه رسالت هم بشنويم. آذرى قمى روى دست همه اينها بلند شد و بعدها در روزنامه رسالت نوشت: «ولايت‌فقيه ولايتى است مطلقه… ‌ولايت بر‌دنياست و آن‌چه در دنياست اعم از موجودات زمينى و آسمانى و جمادات و نباتات و آن‌چه كه به‌نحوى به‌زندگى جمعى و انفرادى انسانها ارتباط دارد».

-در بازنويسى قانون اساسى رژيم در سال 68 عبارت ”ولايت مطلقه امر“ رسماًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً وارد اصل 57 آن گرديد كه مى‌گويد:
«قواى حاكم در جمهورى اسلامى ايران عبارتند از قوه مقننه، قوه مجريه و قوه قضاييه كه زير نظر ولايت مطلقه فقيه برطبق اصول آينده اين قانون اعمال مىگردند، اين قوا مستقل از يكديگرند».

***
حالا ببينيم داستان اختلاف آخوندهاى شوراى نگهبان با رفسنجانى كه هم، ”قمر وزير“ و هم ”شمس وزير“ خمينى بود، در سال 1366 به كجا رسيد:
آخوندهاى مزبور قبل از اين‌كه خمينى تنوره بكشد، بعضاً زير سرشان بلند شده بود و حتى ادعا مى‌كردند، چون خودشان مجتهد هستند و تقليد بر آنها حرام است حق كنترل بر مصوبات مجلس را دارند.
شيخ محمد يزدى نايب رئيس وقت مجلس خمينى هم كه از شوراى نگهبان حمايت مى‌كرد صريحاً گفت: «فقهاى شوراى نگهبان از مجتهدين هستند يعنى تقليد بر آنها حرام است… تازمانى‌كه… . رهبرى قانون اساسى را امضا كرده، شوراى نگهبان بايد كنترل كند».
رفسنجانى يكبار به آنها هشدار داد: «از شوراى نگهبان و از آقايانى كه منصوب حضرت امام هستند، تقاضا مى‌كنم كه نظرات امام را جدى گرفته و نظرات خود و ديگران را مانع اجراى نظرات امام نكنند».
اين «فقها» هم، مانند خامنهاى كه در آن زمان رئيسجمهور بود حاليشان نبود كه اگر قرار بود كه خمينى حتى به قاعده و قانونى كه خودش نوشته و امضا كرده پايبند باشد، كه ديگر اين همه اختناق و زنجير و دهها هزار اعدام لازم نبود!

خمينى براى دفع شّر آن آخوندهاى كودن شوراى نگهبان كه همين حقيقت ساده را نمىفهميدند و گاه نفهميده به مخالفتهاى «طلبگى» و «حوزوى» مبادرت مى‌كردند ابتدا صحبت از تشكيل كميسيون كنترل تصميمات شوراى نگهبان توسط خودش را به ميان كشيد تا «خفه» شوند. هر چند كه طبق قانون اساسى، آن 6 آخوند را خودش مستقيماً منصوب مى‌كند و 6 حقوقدان را هم از طريق رئيس قوه قضاييه كه منصوب خودش است به مجلس معرفى مى‌كند.
بعد هم، به‌طور غيرقانونى، يعنى برخلاف همان قانون خودش، حكم به تشكيل يك چيز عجيب الخلقه به‌نام «مجمع تشخيص مصلحت نظام» داد كه در هنگام بازنويسى قانون اساسى آن را برايش نوشتند و بردند و ديد و پسنديد. اما خودش مرد ولى همين چيز عجيب الخلقه بعداً وارد قانون اساسى جديد رژيم شد.

حالا تو را به خدا اگر از اين معماى ولايت سر درآورديد ما را هم خبر كنيد! يك ولىفقيه است، يك مجلس، يك شوراى نگهبان دو زيست، يعنى نيمه آخوند- نيمه حقوقدان، كه معنى همه اينها به‌طور سرجمع مىشود: «هيچ – هيچ» به نفع مقام ولايت!
-در بازنويسى قانون اساسى رژيم در سال68 مجمع تشخيص مصلحت هم به‌صورت اصل 112 وارد اين معما و «چيستان» شگفت آخوندى گرديد:
«-اصل يكصد و دوازدهم:
مجمع تشخيص مصلحت نظام براى تشخيص مصلحت در مواردى كه مصوبه مجلس شوراى اسلامى را شوراى نگهبان خلاف موازين شرع و يا قانون اساسى بداند و مجلس با در نظر گرفتن مصلحت نظام نظر شوراى نگهبان را تامين نكند و مشاوره در امورى كه رهبرى به آنها ارجاع مى‌دهد و ساير وظايفى كه در اين قانون ذكر شده است به‌دستور رهبرى تشكيل مى‌شود. اعضاى ثابت و متغير اين مجمع را مقام رهبرى تعيين مىنمايد. مقررات مربوط به مجمع توسط خود اعضا تهيه و تصويب و به تاييد مقام رهبرى خواهد رسيد».

***
چنين بود كه شوراى ملى مقاومت اعلام كرد:
«تشديد مداوم تضادهاى درون حاكميت طى سال 1366، كه خمينى را به دخالت مستقيم و مكرر براى حل و فصل مشكلات روزمره رژيم وادار كرده بود، در نيمه دوم سال به جايى رسيد كه خمينى مجبور به دست بردن رسمى و علنى در بنيادهاى حقوقى رژيم شد و اين امر معنايى جز اعلام بىاعتبارى قانون اساسى ساخته و پرداخته خودش نداشت. اعلام ”ولايت مطلقه“ و انتصاب ”مجمع“ نوظهورى براى ”تشخيص مصلحت نظام“ ، در واقع تتمه اعتبار صورى ارگانهاى ”انتخابى“ و ”شوراى نگهبان قانون اساسى“ رژيم را از ميان برد و صورت حقوقى نظام استبداد دينى را با ماهيت آن هماهنگ كرد» (بيانيه شورا-16ارديبهشت1367).

***
بگذاريد، براى كامل كردن مطلب، اين را هم بگويم كه مبادا فكر كنيد، آن‌چه بر قانون اساسى افزودند، و آن‌چه خمينى توانست انجام بدهد، برايش كافى و كفايت بود.
خير، حرفهاى خودش (و طبعاً هر كه بر مسند ولىفقيه بنشيند) منحصر به مواردى كه تا اين‌جا گفتيم نيست. گوش كنيد:
-بر خلاف قوانين خودش، بهمحض اين‌كه براى سركوب دانشگاهها، ضرورى ديد حكم به تشكيل يك ارگان غيرقانونى به‌نام «شوراى عالى انقلاب فرهنگى» داد.
-بر خلاف قوانين خودش، بهمحض اين‌كه، براى سركوب روحانيان مخالف، ضرورى ديد، حكم به تشكيل يك دادگاه غيرقانونى به‌نام «دادگاه ويژه روحانيت» داد كه مورد گلايه نمايندگان مجلس شوراى اسلامى خودش هم واقع شد.
-برخلاف قوانين خودش حكم به عزل منتظرى داد و صريحاً در اين باره نوشت: «مصلحت نظام از مسائلى است كه مقدم بر هر چيز است».
-صريحاً مى‌گفت: «آحاد مردم يكى يكى‏شان تكليف دارند براى حفظ جمهورى اسلامى [كه‏ ] يك واجب عينى [و] اهم مسائل واجبات دنيا [و] از نماز اهميتش بيشتر است براى اين‌كه اين حفظ اسلام است نماز فرع اسلام است».

-هر وقت هم كه ”فقها“ ى خودش و حقوقدانان خودش مىگفتند كه فلان مطلب با قانون اساسى سازگار نيست، مى‌گفت: اينها «نقض ظاهرى» است. و اشكالى ندارد. از جمله در ديماه 67 در تذكر به مجمع تشخيص مصلحت نظام گفت:
«اين بحثهاى طلبگى مدارس كه در چهارچوب نظريه هاست، نه تنها قابل حل نيست، بلكه ما را به بنبستهايى مىكشاند كه منجر به ”نقض ظاهرى“ قانون اساسى مىگردد».

-جالب تر اينكه طلبكار هم در مى‌آمد كه:
«اين كه در قانون اساسى است بعضى شئونات ولىفقيه است نه همه شئون ولايتفقيه»
و مى‌گفت: «روحانيت بيشتر از اين در اسلام اختيارات دارند و آقايان براى اين‌كه با اين روشنفكرها مخالفت نكنند، يك مقدار كوتاه آمدند. اين كه در قانون اساسى است، اين بعضى شئون ولايتفقيه است نه همه شئون آن… مسأله بالاتر از اين است»
-خمينى حتى اعتبار وكالت نمايندگان را به رضايت ولىفقيه مىداند و خطاب به خبرگان گفت:
«همهتان هم اگر چنان‌چه يك چيزى بگوييد برخلاف مصالح اسلام باشد، وكيل نيستيد، از شما قبول نيست، مقبول نيست، ما به ديوار مىزنيم حرفى را كه برخلاف مصالح اسلام باشد»
- «رئيس‌جمهور منتخب مردم، اگر از طرف ولى‌فقيه نصب نشود طاغوت است»
- «من به واسطه ولايتى كه از طرف خدا دارم شما را منصوب مى‌كنم»
- «من كه ايشان را حاكم كردم يك نفر آدمى هستم كه به واسطه ولايتى كه از شارع مقدس دارم ايشان را قرار دادم»
« ”ولايت“ مورد بحث، يعنى حكومت و اجرا و اداره، بر خلاف تصورى كه خيلى از افراد دارند، امتياز نيست بلكه وظيفهيى خطير است…
… مثلاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً يكى از امورى كه فقيه متصدى ولايت آن است، اجراى حدود است. آيا در اجراى حدود بين رسول اكرم (ص) و امام و فقيه امتيازى است؟ يا چون رتبه فقيه پايين‌تر است بايد كمتر بزند؟».

نتيجه اينكه طبق صورت جلسات شوراى بازنگرى قانون اساسى:
«ولايت مطلقه نه در چارچوب احكام فرعيه اوليه و ثانويه الهيه محصور است و نه در محدوده قانون اساسى اسير و نسبت به هر دو امر مطلق است نه مقيد».
«اوامر او در حكم قانون است و در صورت تعارض ظاهرى با قانون، مقدم بر قانون مىباشد».
ضمنا خمينى از همان اول به روشنى مى‌گفت كه «آخوند يعنى اسلام. ‌روحانيان با اسلام در هم مدغمند… . آن كه با عنوان روحانى و آخوند مخالف است، اين دشمن شماست» (2خرداد58).
يعنى كه آخوند و اسلام در هم ادغام شده و يك چيز است و نه دو چيز!

***
آيا اين‌همانى آخوند و اسلام را در تفكر قرون وسطايى خمينى مىبينيد؟
آيا شرك آشكار را، در نشاندن خود بر جاى خدا و پيامبر خاتم و ائمه معصوم و مظلوم، مىبينيد؟
-حالا خودتان قضاوت كنيد كه به‌راستى با اين قانون اساسى و با آن‌چه در اين 30سال به چشم ديديم، اين يك نظام نجاست بربرى و جاهليت است يا نظام مقدس جمهورى اسلامى؟
-آيا اين خمينى اهانت مجسم به تاريخ ايران و اسلام نيست؟ مصداق بارز «مغضوب عليهم» هست يا نيست؟
- آيا سوء استفاده و لكهيى بر دامن قرآن و اسلام و پيامبر و حضرت على و امام حسين، هست يا نيست؟
-راستى كسانى كه هنوز سنگ خمينى را به سينه مى‌زنند چه بيمارى دارند و چگونه تعريف مى‌شوند؟
-راستى آخوند خاتمى موقعى كه مى‌گفت هرگونه تغيير در اين قانون خيانت به ملت ايران است، اين كلمات او چه معنى و چه بارى داشت؟
- و مهمتر اين‌كه، آيا امروز موسوى و غيرموسوى و هركس كه مدافع يا پايبند اين قانون است و يا حتى به مصلحت مى‌خواهد در چارچوب اين قانون حركت كند، مى‌تواند قيام را بجانب سرنگونى و يا دست كم اصلاح اين رژيم هدايت كند؟

آى بچهها، صبر كنيد، من هنوز چند سؤال ديگر هم دارم:
- علاوه بر همه بازتابها و گزارشها و مقالات و موضعگيريهاى داخلى و بينالمللى، آيا معنا و مفهوم و علت بنيادين استمرار و سرعت پيشروى و درجه تعميق و گسترش نيروهاى قيام در 6ماه گذشته و آن انبار باروتى كه در روز عاشورا جرقه زد، روشن است؟
-آيا اپورتونيسم و انحراف راست را چنان‌كه بايد و شايد دريافتيد؟
-آيا قيام در اين نقطه، پردهيى را كنار زد يا نزد؟ ضرورت و حقانيت استراتژى سرنگونى اين رژيم را ثابت كرد يا نكرد؟
اگر چنين باشد مقاومت و ايستادگى و جانبازى در برابر چنين رژيمى، از همان روز 30خرداد تا همين امروز، براى آزادى خلق و ميهن، عادلانه و برحق و ضرورى بوده است يا خير؟
اگر جوابتان مثبت است خوشا به‌حال زحمتكشان و رزم آوران آزادى ملت ايران!
و تا كجا سنگدل و نابينا هستند نشستگانى كه به‌جاى رژيم بر سر و روى ايستادگان و مجاهدان مى‌كوبند.
فضلالله المجاهدين على القاعدين اجراً عظيما…

ادامه دارد

مسعود رجوي سي ديماه 1388